ძმებო, მართლმადიდებელო ქრისტიანებო, გაუფრთხილდით თქვენს სარწმუნოებას ოქრო-ვერცხლზე მეტად. ყოველივე მიწიერი არარაობაა მასთან შედარებით. ძალზედ ცუდად იქცევიან ისინი, რომლებიც ცხოვრობენ ურწმუნოებთან და სხვა სარწმუნოების მქონე ადამიანებთან და მათგან იღებენ ცხოვრების მაგალითს, ხოლო თავიანთ დიდებულ სახელწოდებას არ უფრთხილდებიან. 

მართლმადიდებლობის რეფორმატორები ღვთისმსახურების კრიტიკასაც შეუდგნენ. ისინი ტრადიციული მართლმადიდებლური ღვთისმსახურების ისტორიას განიხილავდნენ, როგორც უბრალოდ ისტორიული განვითარების შედეგს. საღვთისმსახურო ტიპიკონის ეკლესიის ამ უძვირფასეს საგანძურისადმი აშკარა გულგრილობა, ლიტურგიული ციკლის შეცვლის, შემცირების სურვილი შეინიშნება. 

 მოგეხსენებათ, პროტესტანტულ სამყაროში პრაქტიკულად არ არსებობს კანონიკური სამართალი და დაშვებულია საღვთო მცნებების თვითნებური განმარტება. გარდა ამისა, ისინი მცნებებს „მნიშვნელოვან" და „უმნიშვნელო" კატეგორიებად ჰყოფენ. 

 

 აღსანიშნავია, რომ მოდერნისტებს თავისი კარგად ჩამოყალიბებული მეთოდები და ამოცანები გააჩნიათ. არქ. რაფაელი (კარელინი) თავის სტატიაში „საღვთისმეტყველო რეფორმატორობის საშიშროების შესახებ", რეფორმეტორების პოზიციისა და მიზნების ზოგად სქემას გვისახავს. ჩვენის მხრივ, შეძლებისამებრ, ამ საკითხების განვრცობას შევეცდებით.

ზოგიერთი პროტესტანტული სულისკვეთების მქონე „მართლმადიდებელი" თეოლოგი, თითქოსდა ეყრდნობოდა წმინდა წერილს თავისი შეხედულებების დასამტკიცებლად, ამასთანავე, ოდნავ შერბილებული ფორმით, უარყოფენ წმინდა გადმოცემას: ისინი გამოთქვამენ მოსაზრებას, რომ ჩვენს დროში დაუწერელი გადმოცემა უკვე აღარ არსებობს, ვინაიდან რაც ოდესღაც ზეპირი ფორმით გადაიცემოდა, ეკვე დაწერილია, ამიტომ, ყველა თეზისს თავისი წყაროც უნდა ჰქონდეს მითითებული. ეს მოსაზრება საფუძვლიანად ამახინჯებს ეკლესიის სწავლებას წმ. გადმოცემის შესახებ.