მისმინეთ, მე გიამბობთ არაკს თავადი მილოშის შესახებ. მოხდა ისე, რომ კრაგუევცის სასახლის კარის ეკლესიაში ახალგაზრდა ხუცესი სწირავდა. მოხუცის თავადი არაჩვეულებრივად ღვთისმოსავი იყო. ეკლესიაში არასოდეს იწყებოდა მსახურება მანამ, სანამ თავადი არ მიბრძანდებოდა. ტაძარში მას თავის ადგილი ჰქონდა, გაუნძრევლად იდგა და თავმოდრეკილი ევედრებოდა ღმერთს. როცა ახალგაზრდა ღვთისმსახურმა წირვა დაასრულა, ჯვარი და სეფისკვერი გამოაბრძანა. თავადი ემთხვია ჯვარს და მღვდელს ხელზე კოცნა დაუპირა. ახალგაზრდა კაცი გაერიდა,  თითქოს შერცხვა, რომ სახელმწიფოს ასაკოვანი ხელისუფალი მის ხელს აკოცებდა. თავადმა მილოშმა შეხედა მას და ბრძანა: „ხელი მომეცი, მე შენ კი არა, თაყვანს ვცემ ხარისხს, რომელიც შენზე და ჩემზე აღმატებულია." ამით, ვფიქრობ, ყველაფერია ნათქვამი და განმარტებული. მოხუცმა თავადმა, მაშინ, ტაძარში, ღვთისსულიერი სიტყვა წარმოთქვა.

   თვითონ განსაჯეთ: თუ თქვენი მოძღვარი 25 წლისაა, მისი ხარისხი 2000-ს ითვლის. როცა მის ხელს ეამბორებით, თაყვანს სცემთ ხარისხს, რომელიც მრავალ ღვთისმსახურს ქრისტეს მოციქულთაგან გადაეცა ღვთის საკურთხეველში. ხოლო მღვდლის ხარისხთან მიახლებით, მიეახლებით ყველა იმ დიდი წმინდანისა და ღირსი ღვთისმსახურის ლოცვა - კურთხევას, რომელსაც ეს ხარისხი მოციქულებიდან დღემდე უტარებია, ამ ამბით თაყვანს სცემთ წმ. ნიკოლოზს. წმ. საბას, წმ. ბასილს და მრავალ სხვას, რომლებიც მიწიერი ცხოვრებისას მიწას ამკობდნენ, ახლა კი, ზეცის სამკაულები არიან, მათ, ვისაც ეწოდათ „ზეცისა კაცნი და ქვეყნისა ანგელოსნი." ამიტომ ღვთისმსახურის ხელის ამბორი არ არის ჩვეულებრივი კოცნა, არამედ პავლე მოციქულის სიტყვისამებრ წმინდა ამბორია. მაშ, ურცხვინელად ემთხვიეთ ხელს, რომელიც გლოცავთ და ხარისხს, რომელიც სულიწმინდამ აკურთხა. ხოლო ასაკით ახალგაზრდა კაცის ხელის ამბორი, ისევე, როგორც მისი სიტყვის შესმენა, იმითაცაა სასარგებლო, რომ სიამაყისგან გვიცავს და მორჩილებას გვასწავლის.

   ღმერთმა მშვიდობა და სიხარული მოგანიჭოთ!

 

 წმ. ეპ. ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი)