ნანას შეკითხვა: უფალი სახარებაში ოჯახის წევრთა
სულიერ განყოფაზე გვესაუბრება. შეიძლება თუ არა სულიერ მტრად და მაჭირვებლად ჩაითვალოს
ოჯახის წევრები, რომლებიც სულიე-რად გვეწინააღმდეგებიან და გვაბრკოლებენ, და ხომ არ
მივა-წევთ მათ წყევას დავით მეფსალმუნის სიტყვებით: „მოსრნე მტერნი ჩემნი და წარწყმინდე
ყოველი მაჭირვებელნი სულისა ჩემისანი".
მღვდელმსახურისათვის განსაკუთრებულ სიძნელეს წარმოადგენს
მცირეწლოვანი ბავშვების აღსარება. ეს სიძნელე თავს იჩენს სხვადასხვა მიზეზის გამო.
ჯერ ერთი, იმიტომ, რომ ბავშვებთან სწორი, მართალი და ბუნებრივი ტონით საუბარი - განსაკუთრებული
ნიჭია, რომელიც ნებისმიერ ადამიანს არ ეძლევა.
ამბა დანიელი
კვლავ ამბობდა: ჩვენმა მამა არსენიმ ერთი სკიტის მცხოვრებისშესახებ თქვა: იგი თავისი ცხოვრებით უდიდესი იყო,მაგრამ
სარწმუნოებაში უმეცრების გამო დაიბნა და ამბობდა...
მშვიდობის დამყარებისათვის საკმარისი არ არის მხოლოდ
ჩვენ განვერიდოთ უთანხმოებისა და შუღლის საბაბს. შეძლებისამებრ, უნდა ვეცადოთ,
სხვასაც არ ჰქონდეს ჩვენთან მტრობის სურვილი. როგორ მოვიქცეთ ამ შემთხვევაში?
წმ. გრიგოლ ნოსელმა თავისი ეპოქის ქრისტიანებში ერთი
ასეთი სენი შენიშნა: მზაობა მოისმინონ ცილისწამება მოყვასზე. ანუ, ესაა
მდგომარეობა, როდესაც გვესმის რაიმე ცრუბრალდება მოყვასზე და მშვიდად ვუსმენთ.
უკომპრომისო ბრძოლა არ უნდა შევანელოთ პირფერობასთან,
რათა ღვთაებრივმა სიმშვიდემ დაივანოს ჩვენში. პირფერობა ამკვიდრებს ერთგვარ
სიცრუეს ჩვენში, რაც გვაშორებს ღმერთს და მოყვასს.
თუკი ჩვენ გვსურს ვინმე მოვიზიდოთ ქრისტიანობისკენ,ანდაგანვაშოროთცოდვილ
ცხოვრებას, ამ საქმეში თავმდაბლობა უფრო დაგვეხმარება, ვიდრებრძნული საუბრები და მტკიცებულებები.
