ღვთის სიტყვა უდიდეს ზემოქმედებას ახდენს ადამიანის გულზე. ამის დამტკიცებას ახლავე ვეცდებით...

   

   ზოგჯერ ხდება, რომ ღვთისმოსავი ადამიანები, რომელთაც სხვადასხვა ღვაწლით უფალს აამეს, სხვა ღვთისმოსავე ადამიანების შემხედვარე, შეცბუნებულნი რჩებიან. მათის აზრით, ისინი უფლისათვის ისეთივე გულმოდგინებით არ ირჯებიან, როგორც თვითონ, და ამგვარად შეჭოჭმანებულნი, ფიქრობენ...

   როდესაც სიკვდილს ვუახლოვდებით, უმეტესად ძრწოლა გვიპყრობს და არა სიხარული. რატომ ხდება ასე? ეს იმიტომ, რომ ჩვენ ამ დროს ყოველმხრივ შევიწროებას განვიცდით. უკან, წარსულისაკენ ვიყურებით და იქ მოუნანიებელ ცოდვებსა და...

"მოიხსენენით წინამძღვარნი იგი თქვენნი... და ბაძევდით სარწმუნოებასა მათსა" _ გვმოძღვრავს პავლე მოციქული.

და ვის უნდა ბაძავდეს ქართველი კაცი დღეს, თუ არა იმ სახელოვან მეფეს, რომელმაც "კვერთხი მეფობისა აღამაღლა, სარწმუნოება განამტკიცა, სამართალი დაამყარა, ზნეობა განაბრწყინვა, ცოდნა განამრავლა, ხიდნი აღაშენნა... მოკლედ საქართველო აღაყვავა და აღაშენა"...

 

  XX საუკუნის ეკლესიის ერთ-ერთი უდიდესი მნათობის, მამა იუსტინეს ცხოვრება, იყო უწყვეტი ღვაწლი, ნასაზრ-დოები ღვთისა და მოყვასის უსაზღვრო სიყვარულით. მისი ცოცხალი რწმენა, შინაგანი ლოცვა და სოფლისაგან ფარული თვითჯვარცმა ახალ-გაზრდობიდანვე აისახებოდა მის სევდიან და განსულიერე-ბულ სახეზე და მისკენ უამრავ ადამიანს იზიდავდა. თუმცა იყვნენ ისეთებიც, რომელთაც არ გააჩნდათ რა მამა იუსტი-ნეს შესადარი საღმრთო მოშურნეობა, მისი სულიერი მოღვაწეობა ზედმეტობად ეჩვენებოდათ. 

 წმინდა ამბროსიმ 1901 წელს სწავლა დაამთავრა, იმავე წელს ბერად აღიკვეცა და საქრთველოში დაბრუნდა.

სამშობლოში დაბრუნე-ბული ღირსი მამა, ერის სხვა საუკეთესო შვილებთან ერთ-ად დაუღალავად იბრძოდა საქართველოს ეკლესიის ავ-ტოკეფალიის აღდგენისათვის. ამის გამო 1905 წელს რუსეთში გადაასახლეს. სამ-შობლოში კვლავ დაბრუ-ნების შემდეგ მას ჭელიშის მონასტრის წინამძღვრობა დაევალა. მამა ამბროსიმ ბევრი იღვაწა ოდესღაც უმდიდრესი ჭელიშური ხელნაწერების მოსაძიებლად და აღსადგენად. ერთხელ ეკლესიის ეზოში არგნით გამოსული წინამძღვრის ყურადღება მიიპყრო ყრუ ხმამ, რომელიც მიწის სიღრმიდან ამოდიოდა, გაათხრევინა ის ადგილი და უძველესი სახარება აღმოაჩინა. 

 

"ესაა ღმრთის კაცი, რომელსაც მრავალი ჭირის დათმენა მოუწევს ჭეშმარიტი სარწმუნოებისათვის "

  პირველი მსოფლიო კრების დამთავრებიდან ერთი წლის შემდეგ წმ. ათანასე ალექსანდრიის ეკლესიის მღვდელმთავრად აირჩიეს.

46 წელი დაჰყო წმ. ათანასემ ალექსანდრიის მთავარეპისკოპოსად და გრიგოლ ღმრთისმეტყველის სიტყვებით რომ ვთქვათ, იყო "მთელი მსოფლიო ეკლესიის წინამძღვარი.”

 

  ამ სა­ო­ცა­რი წმინ­და­ნის ცხოვ­რე­ბა­ზე რომ ვწერ, მსურს უფ­რო მხატ­ვრუ­ლად გა­მოვ­ხა­ტო სა­ხე­ლო­ვა­ნი აღ­მსა­რებ­ლი­სა და ეკ­ლე­სი­ის ერთ-ერ­თი უდი­დე­სი მა­მის სუ­ლი­ე­რი სი­ლა­მა­ზე. ღირ­სი მაქ­სი­მე აღ­მსა­რებ­ლის ცხოვ­რე­ბა­სა და საქ­მი­ა­ნო­ბას ძა­ლუძს გაქ­ვა­ვე­ბუ­ლი გუ­ლე­ბიც კი მო­ალ­ბოს და აღაფ­რთო­ვა­ნოს.  პი­როვ­ნუ­ლი თვი­სე­ბე­ბი­თა და მოღ­ვა­წე­ო­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ეს უდი­დე­სი მა­მა ბრწყინ­ვა­ლედ ადას­ტუ­რებს იმ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას, რომ­ლის გან­მარ­ტე­ბა­საც მი­ვუძ­ღვე­ნით წი­ნა თა­ვე­ბი, სა­ხელ­დობრ: ეკ­ლე­სი­ის წი­აღ­ში სარ­წმუ­ნო­ებ­რი­ვი სა­კით­ხე­ბის ახ­სნი­სა და დამ­ტკი­ცე­ბი­სათ­ვის არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს პი­როვ­ნე­ბა­თა არც რა­ო­დე­ნო­ბას და არც იე­რარ­ქი­ულ მდგო­მა­რე­ო­ბას. ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის მცვე­ლე­ბად სუ­ლიწ­მი­დის შთა­გო­ნე­ბით არც ისე იშ­ვი­ა­თად გვევ­ლი­ნე­ბი­ან სწო­რედ იე­რარ­ქი­უ­ლი ხა­რის­ხის უქო­ნე­ლი პი­რე­ბი. ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თი ასე­თი ღვთივ­რჩე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბი­სა გახ­ლავთ წმი­და მაქ­სი­მე აღ­მსა­რე­ბე­ლი

 ამ­ჯე­რად გი­ამ­ბობთ ორ ეპი­ზოდს უდი­დე­სი ღვთის რჩე­უ­ლის _ ღირ­სი თე­ო­დო­რე სტუ­დი­ე­ლის ცხოვ­რე­ბი­დან. ამ ამ­ბებ­მა, ვფიქ­რობ, უფ­რო მე­ტად უნ­და ნა­თელ­ყოს ეკ­ლე­სი­ა­ში ავ­ტო­რი­ტე­ტის ვი­ნა­ო­ბის სა­კით­ხი. თხრო­ბა რომ არ გა­მიგ­რძელ­დეს, წმინ­და­ნის ცხოვ­რე­ბას სრუ­ლი­ად არ გად­მოგ­ცემთ, თუმ­ცა ყვე­ლას გირ­ჩევთ, მას გა­ეც­ნოთ.

  ბი­ძამ, ნე­ტარ­მა პლა­ტონ­მა, რო­მე­ლიც დიდ­ხანს მო­საგ­რე­ობ­და ოლიმ­პის მთა­ზე, წმი­და თე­ო­დო­რეს და მის ძმებს უდაბ­ნო­ში მო­ნაზ­ვნუ­რი ცხოვ­რე­ბი­სა­კენ მო­უ­წო­და. ძმებ­მა მად­ლი­ე­რე­ბით მი­ი­ღეს სუ­ლი­ერ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მოც­დი­ლი ნა­თე­სა­ვის რჩე­ვა, და­ტო­ვეს კონ­სტან­ტი­ნო­პო­ლი, ოლიმ­პის მახ­ლობ­ლად დამ­კვიდ­რდნენ და წმი­და იო­ა­ნე ღვთის­მეტ­ყვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის ეკ­ლე­სია აა­გეს. ტაძ­რის გარ­შე­მო თან­და­თან შე­მო­იკ­რი­ბა საძ­მო და და­არ­სდა მო­ნას­ტე­რი, რომ­ლის იღუ­მე­ნიც გახ­და ნე­ტა­რი პლა­ტო­ნი.