ჩემო ძვირფასო მეგობრებო!

  ყოველთვის არსებობდნენ და ეხლაც არსებობენ ადამიანები, რომლებიც ცდილობენ ჩასწვდნენ მომავალს. დაადგინონ მომავალი მოვლენების ზუსტი დრო. მავანთა იმედის გაცრუების მიუხედავად, ამგვარი ძიების სურვილი მრავალი ადამიანის სულში დღესაც გრძელდება. ჩემთვის საერთოდ მიუღებელია ბოლო ჟამის ზუსტი დროის ცოდნა. მიუღებელია, ასე ვთქვად, ორგანულად. ამ საკითხთან მიმართებაში ჩვენ გვაქვს ღვთის სიტყვის უავტორიტეტულესი დარიგება: „არა თქვენი არს ცნობაი ჟამთა და წელთა, რომელნი იგი მამამან დასხნა თვისითა ხელმწიფებითა" _ უპასუხა მაცხოვარმა მოციქულებს შეკითხვაზე: „უფალო, უკეთუ ამათ ჟამთა კუალად მოაგოა სასუფეველი ისრაელსა?" (საქმ. 1.6.7).

 

  ამ სა­ო­ცა­რი წმინ­და­ნის ცხოვ­რე­ბა­ზე რომ ვწერ, მსურს უფ­რო მხატ­ვრუ­ლად გა­მოვ­ხა­ტო სა­ხე­ლო­ვა­ნი აღ­მსა­რებ­ლი­სა და ეკ­ლე­სი­ის ერთ-ერ­თი უდი­დე­სი მა­მის სუ­ლი­ე­რი სი­ლა­მა­ზე. ღირ­სი მაქ­სი­მე აღ­მსა­რებ­ლის ცხოვ­რე­ბა­სა და საქ­მი­ა­ნო­ბას ძა­ლუძს გაქ­ვა­ვე­ბუ­ლი გუ­ლე­ბიც კი მო­ალ­ბოს და აღაფ­რთო­ვა­ნოს.  პი­როვ­ნუ­ლი თვი­სე­ბე­ბი­თა და მოღ­ვა­წე­ო­ბით გა­მორ­ჩე­უ­ლი ეს უდი­დე­სი მა­მა ბრწყინ­ვა­ლედ ადას­ტუ­რებს იმ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბას, რომ­ლის გან­მარ­ტე­ბა­საც მი­ვუძ­ღვე­ნით წი­ნა თა­ვე­ბი, სა­ხელ­დობრ: ეკ­ლე­სი­ის წი­აღ­ში სარ­წმუ­ნო­ებ­რი­ვი სა­კით­ხე­ბის ახ­სნი­სა და დამ­ტკი­ცე­ბი­სათ­ვის არა­ნა­ი­რი მნიშ­ვნე­ლო­ბა არა აქვს პი­როვ­ნე­ბა­თა არც რა­ო­დე­ნო­ბას და არც იე­რარ­ქი­ულ მდგო­მა­რე­ო­ბას. ჭეშ­მა­რი­ტე­ბის მცვე­ლე­ბად სუ­ლიწ­მი­დის შთა­გო­ნე­ბით არც ისე იშ­ვი­ა­თად გვევ­ლი­ნე­ბი­ან სწო­რედ იე­რარ­ქი­უ­ლი ხა­რის­ხის უქო­ნე­ლი პი­რე­ბი. ნა­თე­ლი მა­გა­ლი­თი ასე­თი ღვთივ­რჩე­უ­ლი პი­როვ­ნე­ბი­სა გახ­ლავთ წმი­და მაქ­სი­მე აღ­მსა­რე­ბე­ლი

 ამ­ჯე­რად გი­ამ­ბობთ ორ ეპი­ზოდს უდი­დე­სი ღვთის რჩე­უ­ლის _ ღირ­სი თე­ო­დო­რე სტუ­დი­ე­ლის ცხოვ­რე­ბი­დან. ამ ამ­ბებ­მა, ვფიქ­რობ, უფ­რო მე­ტად უნ­და ნა­თელ­ყოს ეკ­ლე­სი­ა­ში ავ­ტო­რი­ტე­ტის ვი­ნა­ო­ბის სა­კით­ხი. თხრო­ბა რომ არ გა­მიგ­რძელ­დეს, წმინ­და­ნის ცხოვ­რე­ბას სრუ­ლი­ად არ გად­მოგ­ცემთ, თუმ­ცა ყვე­ლას გირ­ჩევთ, მას გა­ეც­ნოთ.

  ბი­ძამ, ნე­ტარ­მა პლა­ტონ­მა, რო­მე­ლიც დიდ­ხანს მო­საგ­რე­ობ­და ოლიმ­პის მთა­ზე, წმი­და თე­ო­დო­რეს და მის ძმებს უდაბ­ნო­ში მო­ნაზ­ვნუ­რი ცხოვ­რე­ბი­სა­კენ მო­უ­წო­და. ძმებ­მა მად­ლი­ე­რე­ბით მი­ი­ღეს სუ­ლი­ერ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მოც­დი­ლი ნა­თე­სა­ვის რჩე­ვა, და­ტო­ვეს კონ­სტან­ტი­ნო­პო­ლი, ოლიმ­პის მახ­ლობ­ლად დამ­კვიდ­რდნენ და წმი­და იო­ა­ნე ღვთის­მეტ­ყვე­ლის სა­ხე­ლო­ბის ეკ­ლე­სია აა­გეს. ტაძ­რის გარ­შე­მო თან­და­თან შე­მო­იკ­რი­ბა საძ­მო და და­არ­სდა მო­ნას­ტე­რი, რომ­ლის იღუ­მე­ნიც გახ­და ნე­ტა­რი პლა­ტო­ნი.