ასეთივე სულისკვეთებით გვმოძღვრავს წმ. იოანე ოქროპირიც: „ნურასდროს მიიღებ შენს გულში ცილისწამებასა შენი ძმის მიმართ. არამედ გააჩერე განმკითხევლი და უთხარი: „დამეხსენ, ძმაო, თავად ყოველდღე უფრო მძიმედ ვცოდავ, როგორღა უნდა განვიკითხო სხვები?"²

   წმ. მღვდელმთავარი ნიკოლოზ სერბი (ველიმიროვიჩი) კი გვაფრთხილებს: ხუმრობად (ანუ მცირე ცოდვად - ავტ.) არ მივიჩნიოთ ცილისწამება: „არა ცილი სწამო" (ლუკ. 18. 20. იხ. გამოც. 20. 16) - მცნება უფლისა, რომელიც ჩაწერილია ორივე, ძველსა და ახალ აღთქმაში; ხუმრობა არ არის - მისცე ცრუ ჩვენება უფლისა და მისი ანგელოზების წინაშე. ხუმრობა არ არის, ქუდმოხდილი წარსდგე ჯვრისა და სახარების პირისპირ და წამოიძახო: ცოცხალ და ყოვლისშემძლე ღმერთს ვფიცავ, რომ ეს ჭეშმარიტებაა. დაე, ჩემი სიმართლისამებრ მომაგოს უფალმა! გასაკვირი არაა, რომ ღმერთი ჭეშმარიტებისა და სიმართლისა თავის ცრუმოწმეთ შოლტავს ვის ხელებსა და ვის ფეხებზე, სხვებს თვალებზე, ზოგიერთის კი ოჯახსა და ახლობლებს შოლტავს".³

   ამრიგად, ცილისწამება გვარღვევინებს მშვიდობას ღმერთთან და სულს ურწმუნოებით გვირყვნის; ის ანგრევს მოყვასთან ჩვენს ურთიერთსიყვარულს, საკუთარ გულს კი გვიქვავებს და გონებას ბოროტი აზრებით გვივსებს.