ავადმყოფის მდგომარეობა იმ კაცისას ჰგაქვს, გარედან და შიგნიდან მძიმე ბორკილები რომ ადევს. მაგრამ ამ მდგომარეობას ღმერთი უშვებს ადამიანზე, „რამეთუ რომელი უყუარს ღმერთსა სწავლის და ტანჯის" (ებრ, 12,6). ამიტომ ავადმყოფობა ერთ-ერთ იმ ღვაწლად არის შერაცხული, რომელიც ცხონების მოპოვებაში შეგვეწევა. ყოველგვარ მოღვაწეობას სწორად წარმართვა სჭირდება; ავადმყოფის ღვაწლი კი მაშინ იქნება სწორად წარმართული, თუ იგი მის გამო ღმერთს მადლობს. ავადმოფობას, რომელსაც თან ახლავს მადლობა და დიდება ღმრთისა, წმ. მამები ორ უდიდეს მონაზვნურ ღვაწლს - დაყუდებასა და მორჩილებას უტოლებენ. (გაგრძელება იქნება...)

წიგნიდან „კრებული"