– წმიდაო მამაო, როდესაც ჩემში გმობის ზრახვების შემოს-ვლას ვიგრძნობ, მაგრამ არ შევითვისებ მას, ამ დროს რაიმე ბრალი თუ მედება?

   – თუ შენ შემოსწყრები და არ მიიღებ ამ გულისსიტყვას, მა-შინ უბრალო ხარ.

   – წმიდაო მამაო, მაშ როდის არის ადამიანი დამნაშავე გმო-ბის გულისსიტყვებში?! 
   – დამნაშავეა, როდესაც კი არ გაწყრება, რომ ასეთი აზრები აქვს, არამედ გულხელდაკრეფილი დაჯდება და საუბარს დაიწყებს მათთან. და რაც მეტ გმობის აზრებს მიიღებს, მით მეტად გაეხვევა ეშმაკის შფოთში. გმობის აზრების განხილვი-თა და გონებაში მათთან საუბრით ხომ შენ გარკვეულწილად ეშმაკეულობას ეზიარები. 
   – მაშ როგორ განვაგდოთ ასეთი ზრახვები?

   – თუ ადამიანი მასზე შემოსეულ ამგვარ აზრებს შემოსწყრე-ბა და საუბარს არ გაუბამს მათ, მაშინ, რაკიღა საკვებს ვერ იპოვიან, თვითონვე დაიხევენ უკან. ხე მოურწყველობით ხმე-ბა. ხოლო ის, ვინც თუნდაც მცირეოდენად დაიწყებს ტკბობას ამგვარი გულისსიტყვებით, საკუთარ თავში საკვებს აძლევს მათ, „რწყავს" „ძველ კაცს." ასეთ შემთხვევაში გულისსიტ-ყვები ადვილად არ „ხმებიან".

   – მე კი, წმიდაო მამაო, ზოგჯერ ასეთი რამ მემართება; ვიღებ გმობის აზრებს, ვურიგდები მათ, შემდეგ მივხვდები ხოლმე, მაგრამ მათ განდევნას უკვე ვეღარ ვახერხებ. 
   – იცი, რა გემართება შენ?! გარკვეულ ეტაპზე რაღაცაზე გად-აერთვები, გონება გებნევა და პირდაღებული ბუზების თვლას იწყებ, მაშინ ეშმაკუნა მოგეპარება და დაღებულ პი-რში კარამელს ჩაგჩრის. შენ მის წუწნას იწყებ, მის გემოს გრძნობ და უკვე გიჭირს გადმოფურთხება. მაშინვე უნდა გა-დმოაფურთხო, როდესაც „სიტკბოს" მცირედ შეიგრძნობ. 
   – წმიდაო მამაო, თუ მცირე ხნით მივიღებ გმობის გულის-სიტყვებს და შემდეგ მალევე განვდევნი მათ?!

  – ასეთ შემთხვევაში ეშმაკი გაძლევს შაქარყინულს, შენ მას აფურთხებ, მაგრამ არა – მაშინათვე. გარკვეული ხნის შემდეგ დაუყოვნებლივ გადმოფურთხება უნდა ისწავლო. სხვა შემთ-ხვევაში, შაქარყინულით მოტყუებულს ეშმაკი შემდეგ მწარე ბალახის წვენს შეგასმევს და დაგცინებს კიდეც.

წმიდა პაისი მთაწმინდელი