წმ. იოანე ოქროპირი განრისხებულ ადამიანზე ამბობს: „...რომ შეეძლოს საკუთარი თავის ამ მდგომარეობაში ნახვა, მას უკვე არანაირი ქადაგება აღარ დასჭირდებოდა; - არაფერია უფრო უსიამოვნო, ვიდრე - გაღიზიანებული ადამიანის სახე".¹ანუ: წმიდა მღვდელმთავარი გვირჩევს ჩავიხედოთ სარკეში. იქ დავინახავთ ჩვენს შეშლილობას, შეგვრცხვება, სინდისი შეგვაწუხებს და სინანულში ჩავვარდებით.

   წმიდა ამბროსი მედიოლანელი გვირჩევს განრისხების ჟამს საერთოდ არ ვთქვათ არაფერი: „გახსოვდეს დავით მეფსალმუნის სიტყვები: „განრისხდებოდეთ და ნუ სცოდავთ". (ფს. 4. 5), ე. ი. თუ განრისხებისაგან თავს ვერ ვიკავებთ, ეს იმიტომ რომ, ჩვენი სულის მოძრაობა დამოკიდებულია ბუნებაზე და არა - ჩვენს თავისუფლებაზე; უკიდურეს შემთხვევაში, სალანძღავი სიტყვები მაინც არ ვთქვათ, რადგან ეს ხომ სრულიად ჩვენს ნებაზეა დამოკიდებული. ნაპირებიდან გადმოღვრილი მდინარის წყალი შავდება და ჭუჭყიანდება. ასევე სიტყვებში გამოხატული მრისხანების გრძნობა აჭუჭყიანებს მოსაუბრის სულს, შეურაცხყოფს მსმენელს და ორივეს ცოდვაში აგდებს".²

   უბედურება ის არის, - სამართლიანად შენიშნავს არქიმანდრიტი იოანე კრესტიანკინი, - რომ ჩვენ თითქმის ყოველთვის სამართლიანი გვგონია ჩვენი მრისხანება. ვფიქრობთ, რომ სიმართლისათვის ვიბრძვით და გვავიწყდება საღვთო წერილის სიტყვები: „რამეთუ გულისწყრომამან კაცისამან სიმართლე ღმრთისა არა ჰქმნის". (იაკ. 1. 20). აი, როგორ იბინდება ჩვენი გონება - უდიდეს ბოროტებას სიკეთედ აღვიქვამთ".³

   ადამიანი შეიძლება ეკლესიის წევრი არის, მაგრამ თუ იგი არ ებრძვის თავის ვნებას, მაშინ არანაირი სხვაობა მის შინაგან და არაეკლესიურ მდგომარეობას შორის - არ იქნება. განსხვავება იქნება მხოლოდ მიზეზებსა და საბაბში. მაგალითად: ვიღაცა ქონების მოხვეჭის მიზნით ემტერება მოყვასს. ამავდროულად შესაძლოა ქრისტიანიც ვნებისმიერად ებრძოდეს უღმერთოს ან სხვა ადამიანს, რომელიც ეწინააღმდეგება მას გარკვეული მიზნის მიღწევაში. ის თითქოს ქრისტეს სახელით მოქმედებს, მაგრამ შედეგი ისევ და ისევ მრისხანებაა, უთანხმოება ბოროტის ხსოვნა და ვნებების მსახურებაა, რითაც ვნებს იგი სხვასაც და საკუთარ თავსაც.

   ამრიგად, ჩვენს მიერ ზედაპირულად მიმოხილულმა ცოდვებმა დაგვანახა, რომ სულიერი, ჭეშმარიტი მშვიდობა ვერ მიიღწევა მხოლოდ საუბრით ამ თემაზე. ეს ურთულესი ღვაწლია, რომელიც უნდა იტვირთოს ქრისტიანმა, რათა ქრისტესმიერმა მშვიდობამ დაივანოს ჩვენს გულში.