ისე არაფერი ხლეჩს და არღვევს ეკლესიის სხეულს, როგორც სიძულვილი და შური. ეს მძიმე სენი შენდობას არ იმსახურებს. იგი, გარკვეულწილად ბოროტების სათავეზე უარესია, ვრცხლისმოყვარეს უხარია, როცა თავად რაღაცას იძენს, შურიანი კი ხარობს არა მაშინ, როცა რაღაც ემატება, არამედ მაშინ, როცა სხვას ხელი მოეცარება; მისთვის ბედნიერებაა არა საკუთარი კეთილ-დღეობა, არამედ სხვათა უბედურება. იგი შეიძლება ითქვას, არის ყოველთა კაცთა საერთო მტერი და ქრისტეს ასოთა მტანჯველი.

   რა შეიძლება იყოს ამაზე მეტი უგუნურება?! ეშმაკს შურს ადამიანისა და არამც და არამც სხვა ეშმაკისა, შენ კი, ადამიანო, გშურს კაცისა, ებრძვი ტომითა და გვარით ნათესავს - ამას ეშმაკიც კი არ იქმს!... შურით აღძრული კაცი საკუთარ ნაკლზე არც ფიქრობს - მას სხვათა სრულყოფილება ტანჯავს. ღარიბს იმდენად თავისი ხელმოკლეობა არ ანაღვლებს, რამდენადაც შურიანს მოყვასის კეთილდღეობა. არის კი რამ ამაზე ამაზრზენი?!...

   საერთოდ ეშმაკი, როგორც კი დაინახავს ზეცად ამაღლებულ კაცს, ან იქით მოსწრაფეს, ცდილობს მის დამხობას. ამით იგი საკუთარ თავს უსასტიკეს სატანჯველს უმზადებს. ასეა მუდამ: ვისიც შურთ, ის, თუკი ფხიზლათ იქნება, მეტად განდიდდება, ხოლო შურით შეპყრობილი თავადვე იმრავლებს ბოროტებას.

   რაკი ვიცით ეს ყოველივე, ვერიდოთ შურს! მითხარ, მაინც რა გშურს? ის ხომ არა, რომ შენს მოძმეს სულიერი ნიჭი ებოძა? მაგრამ ვისგან მიიღო იგი, თუ არა ღმერთისაგან? გამოდის, რომ მტრობ უფალს, ვინც ეს ნიჭი უბოძა მას. ხედავ, სადამდე მიდის შურის ბოროტება, რაოდენ დიდ ცოდვად იქცევა და სასჯელს რა უფსკრულს უთხრის კაცს? ვერიდოთ, საყვარელნო, ამ ვნებას! ნურავისი შეგვშურდება, პირიქით ვილოცოთ შურით შეპყრობილებზე და ყველაფერი ვიღონოთ მათში ამ ვნების აღმოსაფხვრელად. ნუ მოვიქცევით იმ უგუნურებივით, რომლებიც სხვათა დასჯის სურვილით არაფერს ერიდებიან და ამით შინაგანად აღიგზნებენ ცეცხლს. პირიქით, ცრემლი ვღვაროთ მათთვის; ვიგლოვოთ ისინი, რადგან ზიანს საკუთარ თავს აყენებენ - ჩაბუდებული ჭია ნიადაგ უხრავთ მათ გულს და ნაღველზე უმწარეს შხამს უდებს სათავეს.¹