გელასის შეკითხვა: დღევანდელ ცხოვრებაში, სხვადასხვა საზოგადოებრივ დაწესებულებებსა თუ ტრანსპორტში, მომრავლდა ჯგუფები ადამიანებისა, რომლებიც ითხოვენ მოწყალებას, ზოგი რაიმე პირადი პრობლემის (ხშირად მატერიალურის) გამო, ზოგნიც კი ეკლესიის სახელით. შეიძლება თუ არა ეს ჯგუფები მივაკუთვნოთ სექტებს და ითვლება თუ არა ასეთი მოქმედებები ცოდვად მართლმადიდებლური ეკლესიის სწავლების მიხედვით?

   პასუხი: თავდაპირველად უნდა გავარკვიოთ, რა ჯგუფებზეა საუბარი. ციგნები, როგორც წესი, მთელი ოჯახის შემადგენლობით მათხოვრობს. ასეთი რამ შეიძლება მოხდეს. ეს არც ჯგუფია და არც, მით უფრო მეტი, სექტა.

  თუ ჩვენ ნამდვილად ვიცით, რომ ესა თუ ის ადამიანი მოწყალების სახით თაღლითობს, ჩვენ შეგვიძლია არ გავცეთ მოწყალება, მაგრამ ამ ინფორმაციას ჩვენ ხშირ შემთხვევაში არ ვფლობთ.

   ამდენად, ჩვენი ვალია ყველა ადამიანს მცნებების მიხედვით მოვექცეთ.

   წმიდა წერილი ბრძანებს, რომ ყოველი, რომელი ითხოვს მოწყალებას, მისი სახით ქრისტე ითხოვს.

   საშინელ სამსჯავროზე მაცხოვარი გვეტყვის: „რაოდენი არა უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა, მე არა მიყავთ".

   გელასის შეკითხვა:   ხანდახან არის სიტუაციები, როდესაც ერისკაცნი (ეკლესიურად ან არაეკლესიურად მცხოვრებნი) საუბრობენ საზოგადოებაში სასულიერო თემებზე. მართლმადიდებლური სწავლების თანახმად, შეიძლება თუ არა ასეთი საუბრები, ან რა დოზით და ითვლება თუ არა ეს ცოდვად?

   ზოგადად საუბარი ძალიან ფრთხილი უნდა იყოს. მხოლოდ იმ საკითხებზე, რომლებზეც გვაქვს მყარი მართლმადიდებლური პოზიცია. წინააღმდეგ შემთხვევაში, დაინტერესებული პირი უნდა მივიყვანოთ მოძღვართან და ის გასცემს ჯეროვან პასუხს.

   ბარსანოფი დიდი გვირჩევს: თუ არ გვეკითხებიან არც ვილაპარაკოთ.

   გელასის შეკითხვა:  ხშირად ისმის საზოგადოებაში სასულიერო პირების განკითხვები ერის კაცთა მიერ. ითვლება თუ არა ეს დიდ ცოდვად ან მხილებად, თუნდაც რომ ჰქონდეს რომელიმე სასულიერო პირს სახალხოდ გამომჟღავნებული რაიმე შეცოდება?