ხალხი ხშირად საუბრობს მოყვასის სიყვარულზე, მაგრამ რას ნიშნავს ნამდვილად გიყვარდეს სხვა ადამიანი? გიყვარდეს - ნიშნავს სხვასთან ერთად გსურდეს ბდნიერებით ტკბობა. ყოველ ადამიანს აქვს ბუნებრივი მოთხოვნილება მიისწრაფოდეს უსაზღვრო სიყვარულისაკენ, ბედნიერებისაკენ, ე. ი. კეთილდღეობისაკენ. ასევე ბუნებრივია ჩვენი გულისათვის სხვა მისწრაფებაც - ამ სიხარულის ახლობლებთან გაზიარება. თავისთავად ყველამ იცის, რომ როდესაც მის ცხოვრებაში ბედნიერი წუთები დგება, როცა უეცრად ჰპოვებს რაღაცა ძალიან კარგს, სასიამოვნოს, ლამაზს - მაშინვე ჩნდება ახლობლების, მეგობრების, ნათესავების მოხმობის სურვილი - მათთან ერთად გაიზიაროს ეს სიხარული. მაგრამ აი - ღმრთისაგან განდგომის შემდეგ, ადამიანებმა აღარ უწყიან თავიანთი ჭეშმარიტი ბედნიერება. ადამიანი შემოქმედისაგან იმისათვის იყო შექმნილი, რომ სიხარულსა და სიცოცხლის სისავსეს, სულიერ გამდიდრებას ჰპოულობდნენ ღმერთში, მადლისმიერ ერთობაში ღმერთთან და მასში მოყვასთან: მხოლოდ ღმერთში შეეძლო ადამიანს შეეძინა ჭეშმარიტი ბედნიერება, ყველა შინაგან სურვილთა აღსრულება. დაკარგა რა ეს ორიენტირი, ადამიანი ჭეშმარიტი სიკეთის ჩანაცვლებას წარმავალ სამყაროში, ადამის ცოდვის გამო დაწყევლილ (დაბ. 3-17), განკითხვის დღეს ცეცხლისათვის გამზადებულ მიწაზე (2 პეტრ. 3-7) დაეძებს. ახლა კაცთაგან ერთი თავის ბედნიერებას სიმდიდრეში ხედავს, მეორე - ამაო დიდებაში, მესამე - ავხორცობაში, სხვა - პატარა ობივატელურ სიმშვიდეში, თბილ „ოჯახურ ბუდეში"... შესაბამისად, „უყვართ რა" ახლობელნი, ცდილობენ მათ ჩაბმას ამ კეთილდღეობის ილუზიის დევნაში, აიძულებენ მათ გონებასა და გულს დამორჩილდნენ უნაყოფო ფუსფუსს, რომელსაც საბოლოოდ მხოლოდ იმედგაცრუება მოაქვს. თვით მოტყუებულნი, ისინი ნრისხდებიან „საყვარელ" ადამიანებზე, როცა ისინი არ თანაუგრძნობენ მათ ბრძოლას კეთილდღეობის ამ ქიმერისათვის.

   დაცემული ადამიანი კვლავ ინარჩუნებს სიყვარულის მოთხოვნილებას, მას ისევ შეუძლია „თავგანწირვით" იზრუნოს ძვირფას ახლობელზე, არ დაიშუროს ძალა, ზოგჯერ სიცოცხლეც, რომ მოიპოვოს მისთვის ის, რასაც „ბედნიერებად" მიიჩნევს. მაგრამ თუ თვითონ ბედნიერებად თვლის იმას, რაც სინამდვილეში ჭეშმარიტი, საუკუნო კეთილდღეობის გზას განაშორებს და მასთან მიახლების საშუალებას ართმევს - მაშინ რა არის ეს „სიყვარული" თუ არა დამღუპველი სატანური საცდუნებელი? თითქოს მავანი განცხრომით მიირთმევს სასიკვდინო შხამით მოწამლულ კერძს, თვითონ ვერ ამჩნევს ამას და ძმობის და სიყვარულის გრძნობით აღვსილი მეგობრებს უხმობს ტრაპეზის გასაზიარებლად - აი სახე მიწიერი, არასულიერი სიყვარულისა!

   ამგვარად, იმისათვის, რომ ჭეშმარიტად, ღმერთში გვიყვარდეს მოყვასი, მისთვის ნამდვილი სიკეთის მოსატანად, ვალდებულნი ვართ, უწინარესად, კარგად გვესმოდეს, სწორად ვეძებოთ საკუთარი ბედნიერება, გარდა ამისა, უნდა ვისწავლოთ საკუთარი თავი, მაგრამ ამა სოფელში, გვსურს მიწიერი სიკეთენი, მიწიერი დიდება, მიწიერი წარმატება, წარმავალ წუთისოფელში ვეძებთ სიმშვიდეს, ნუგეშს, სიხარულს. მარადისობისათვის არ გვიყვარს საკუთარი თავი: მომავალი საუკუნის ცხოვრებას თითქმის არ ვიხსენებთ, ცხონებისათვის, შეწყალებისათვის, ცოდვისმიერი სიკვდილისაგან დახსნისათვის უგულოდ ვლოცულობთ, ზეციური სამეფოს დაუსრულებელ კეთილდღეობაზე ოდნავ თუ ჩავფიქრდებით. ხშირად ჩვენი სამუდამო ხვედრის შიშის გარეშე ვაკეთებთ იმას, რაც განგვაშორებს ღმერთს, საუკუნო ნეტარებას, იმას, რაც გაუნელებელი ტანჯვისათვის გაწირვით, დაუსრულებელი ბედნიერების წართმევით გვემუქრება. მაგრამ ჩვენ ყოველდღიურად, უშფოთველად ვეწაფებით ამ მომაკვდინებელი სასმელით სავსე თასს, ჩვენივე სინდისის მრისხანე გაფრთხილების მიუხედავად...

   ამ სავალალო მდგომარეობაში შევძლებთ კი წმიდად დავიცვათ უფლის მცნება „გიყვარდეს მოყვასი შენი, ვითარცა თავი შენი" (მათ. 22-39)? სამწუხაროდ, ბევრ ჩვენგანს უნდა ვთხოვოთ არ ავნონ მაინც მოყვასს, როგორც საკუთარ თავს ვნებენ. მაშ ასე, უპირველესად მოყვასში პატივი მივაგოთ ღმრთის ხატებას, გვეშინოდეს არ ვაცდუნოთ იგი, მის სულიერ ძიებას ვცსეთ პატივი, გავფრთხილდეთ ღმრთისკენ სავალ გზას არ ავაცდინოთ, მიწიერი, ცოდვიანი განწყობა არ გადავცეთ, არ ჩავუნერგოთ ჩვენი მცირედმორწმუნეობა, სულმოკლეობა, ხორციელი სიბრძნე, ჩვენი ნელთბილობით არ გავანელოთ მისი მოშურნეობა, ზეციურ მისწრაფებას არ მოვწყვიტოთ წარმავალ სიხარულთა შეთავაზებით. ჩვენი სულიერი ცხოვრების საწყის დონეზე ეს იქნება სწორი დასაწყისი ამ მეცნიერების დასაუფლებლად: ქრისტეში გვიყვარდეს მოყვასი ჩვენი!

არქიმანდრიტი ლაზარე (აბაშიძე)