სამყაროს რეფორმირებისთვის (ტრანსფორმირებისთვის) მავანს არ სჭირდება ძველი წყობის, ძველებური ხედვის ადამიანები. ისინი უარყოფენ, სრულიად გულგრილად უყურებენ ყოველივე ტრადიციულს, სანაცვლოდ აყალიბებენ „ახალ", „პროგრესულ" სამყაროს. სინამდვილეში საქმე გვაქვს რეფორმატორულ-რევოლუციურ უტოპიასთან, მიუღწევადი მიწიერი „სამოთხისაკენ" ლტოლვასთან, რომელმაც როგორც რელიგიური, ისე პოლიტიკური თუ სხვა სფეროებიც მოიცვა.

   თანამედროვე ადამიანი განიმსჭვალა რევოლუციურ-ევოლუციური სულისკვეთებით. ეს სული ეკლესიაშიც შემოიტანეს. ამ კუთხით რელიგიურ და პოლიტიკურ მოღვაწეებს ერთი ნიშა აერთიანებთ - რეფორმატორულ-რევოლუციურ-ევოლუციური შემართება. ისინი კარგად უგებენ ერთმანეთს - ერთი თიხისაგან არიან გამოძერწილები.

   მსგავსი სულისკვეთების ადამიანს აღარ ძალუძს ჭეშმარიტი ორიენტირების ხედვა, არ სურს ძველებურად აზროვნება. ამიტომ, მრავალთათვის შეუმჩნევლად, ჭეშმარიტი ქრისტიანობის ამქვეყნიური „უნივერსალური" რელიგიითა და გლობალური პოლიტიკით ჩანაცვლება ხორციელდება: რწმენა მიწიერისადმი, ვით სრულყოფილისადმი, მიღება ხილულისა, ვით უხილავისა, ანუ: ადამიანმა უარი თქვა რა ზეციურზე, ამქვეყნად შეუდგა „სამოთხის" შენებას.

   აქ, ამ პროცესებში პოლიტიკური თეოლოგია ერთვება. ქრისტიანული თეოლოგიის პოლიტიკურით ჩანაცვლება რეფორმატორ-რევოლუციონერთა ერთ-ერთი ძირითადი ამოცანაა.

   ქრისტიანს, წესით, არა აქვს საყრდენი ამა სოფელში, (ის „მერმესა მას ეძიებს"), პოლიტიკურ თეოლოგიაში, მაგრამ ვითარება იმგვარად შეიცვალა, რომ ყოველი რელიგიური პროცესი იმავდროულად პოლიტიკურიც შეიქნა.

   პოლიტიკური თეოლოგია ოსტატურად ინიღბება პატრიოტული, ნაციონალური, რელიგიური მოტივებით. სინამდვილეში კი ის ძირეულად ანადგურებს ყველა სულიერ ფასეულობას, უცვლის მას არსს.

   თანამედროვე დემოკრატიული პროცესები ამის საუკეთესო დადასტურებაა. დემოკრატია აღმერთებს ადამიანს, ღმერთზე მაღლაც კი აყენებს მას, მის უფლებას, ავტონომიას. ადამიანი კი აღმერთებს პროგრესს, თითქოს ის იყოს ყველაფრის თავიდათავი, გასაღები და არა ღვთის განგებულება. ამიტომ ე.წ. დემოკრატიის ამოცანა ეკლესიის გამიწიერება, სეკულარიზაციაა. ეკლესიის სოციალური და არა სულიერი მწყობა - აი რეფორმატორ-რევოლუციონერთა მთავარი ამოცანა.

   რეფორმატორები ეკლესიაში წინა პლანზე პოლიტიკურ მიზნებს აყენებენ, ამავდროულად, პოლიტიკური მიზნები რელიგიურად აღიქმება. აქედან მომდინარეობს სასულიერო პირთა სიმპათიებიც ამა თუ იმ რევოლუციურ-ევოლუციურად განწყობილი პარტიებისადმი.

   ასე ყალიბდება რელიგია - პოლიტიკად, ხოლო პოლიტიკა - რელიგიად.

   ყველა პოლიტიკურ მიმართულებას აქვს საკუთარი იდეოლოგიურ-რელიგიური ნიშა. ცხადია, აქ ზედმეტია საუბარი ზეციურის ძიებაზე, არამედ ცალსახად ამქვეყნიურია ყველაფერი. პოლიტიკურ მიმართულებათათვის ნაკლებსაინტერესოა სამშობლოსა და ტრადიციის ცნება. ისინი მიილტვიან გლობალური, რაღაც „ამაღლებული", „კოსმოსური" „პროგრესისაკენ". ამ თვალსაზრისით, პოლიტიკურ თეოლოგიას თავისი მისტიკაც კი გააჩნია. იგულისხმება არა უბრალოდ ხელისუფლებისთვის ბრძოლა, არამედ გლობალური პრეტენზია: „ახალი იდეებით", შემართებით გარდაქმნან სამყარო, ჩამოაყალიბონ კოსმოპოლიტური საზოგადოება და შეამზადონ ის ამქვეყნიური მესიის მისაღებად.

   ამიტომ გლობალისტური სული ორივე სფეროს (რელიგიურისა და პოლიტიკურის) შერწყმას ლამობს, რათა საბოლოოდ ტოლობის ნიშანი დაისვას მათ შორის:

   1) პოლიტიზირებული რელიგია;

   2) გარელიგიურებული პოლიტიკა.

   საბოლოოდ, ორივე მიმართულებით წარიმართება მზადება ანტიქრისტეს დასახვედრად:

   1) როგორც გენიოსისა (პოლიტიკოსი, მმართველი, რომელიც ყველა პრობლემის მომგვარებლად წარმოაჩენს თავს).

   2) როგორც ღმერთისა (უნივერსალური რელიგიის დამფუძნებელი).

   ამრიგად, პოლიტიკასა და რელიგიაში ერთიდაიგივე პრინციპებით მართვა, სწორედ რომ ანტიქტისტესკენ გადადგმული ნაბიჯია.

   პოლიტიკური რევოლუციონერები ცრუმისტიკით, „პროგრესის" იმიტაციით ჩამოაყალიბებენ ახალ გლობალურ სამყაროს ახალი მსოფლიო წესრიგითა და მმართველობით, რომელიც საბოლოოდ ანტიქრისტეს გამეფებით დასრულდება.

   თუმცა, მივყვეთ თანმიმდევრულად.