მეუფევ, თქვენს ქადაგებებში ასევე ვისმენთ შემდეგი სახის გამონათქვამებს:

   „მნიშვნელოვანია ვიცოდეთ, რომ ეკლესიაში შესვლით ჩვენ ვამყარებთ კავშირს არა ეკლესიის სწავლებასთან, არამედ კონკრეტულ პიროვნებასთან, რათა დავამყაროთ პირადი ურთიერთობა იესო ქრისტესთან, ცოცხალ (რეალურ) პიროვნებასთან, რომელიც არსებობს და რომელთანაც სიყვარულის ურთიერთობა მართებს ადამიანს".1

   სხვა ქადაგებაში პავლე მოციქულის სიტყვებს იშველიებთ, რომელიც ამბობს: „ვინ განგვაშოროს ჩვენ სიყვარულსა მას ქრისტესსა? რას შეუძლია განგვაშოროს ქრისტეს სიყვარულს? განა არსებობს ასეთი რამ? ხედავთ? აქ პავლე მოციქული საუბრობს არა ქრისტეს რწმენაზე, არამედ სიყვარულზე. ვინაიდან მართლმადიდებელ ეკლესიაში სრულყოფილი ურთიერთობა ღმერთთან არ არის რწმენით ურთიერთობა. რწმენა დაიტევება, იგი არის რაღაც ეტაპზე, ისევე როგორც სასოება ღვთისა და ის, რაც რჩება საუკუნოდ არის სიყვარული".2

   აქ, თქვენო მაღალყოვლადუსამღვდელოესობავ, ცდილობთ მსმენელი დაარწმუნოთ, რომ ღმერთთან კავშირისთვის მთავარია სიყვარული და „არა ეკლესიის სწავლება", „არა ქრისტეს რწმენა", „სრულყოფილი ურთიერთობა ღმერთთან არ არის რწმენითი ურთიერთობა"...

   უნდა ითქვას: ღმერთთან სრულყოფილი კავშირისა და ურთიერთობისათვის ერთნაირად მნიშვნელოვანია შინაგანი და გარეგანი მხარე. ღვთაებრივ სისავსეში გარეგნული განუყრელ კავშირშია შინაგანთან, ხოლო შინაგანი გარეგანთან. ორივე ერთად შეადგენენ ერთიან განუყრელ მთლიანობას.

   ღვთის ნება, ბოძებული ადამიანებისთვის მცნებების სახით, სიტყვიერი (გარეგანი) ფორმისაა, რომელიც შეიცავს შინაარსს (ჭეშმარიტ სწავლებას). ჭეშმარიტი სწავლება ღვთისა მარადიული ცნებაა. არ შეიძლება მისი რაიმე სახით დაკნინება, როგორც ამას თქვენ აკეთებთ. თითქოს მთავარი მხოლოდ სიყვარულის სამართლიანობის პრინციპის, დოგმატური სწავლების, კანონების დაცვის გარეშე. მცნებები და კანონები თანხმობაში უნდა იყოს სინდისთან, ადამიანის სულთან, რომელიც ბუნებით ქრისტიანია.

   ცხადია, ყველაფერი შეიძლება ბოროტად გამოიყენო, მაგრამ ამაში არა სწავლება, სამართლიანობის პრინციპი, არამედ ადამიანის დაცემული ბუნება და მზაკვრული გონებაა ბრალეული და არა თავად სწავლება.

   ეს განმაახლებლებისთვის გახდა დასაცინი სიტყვები იურიდიზმი, სქოლასტიკა, თეორია, თითქოს ყველაფერი მხოლოდ პრაქტიკულ ცხოვრებაზე, პირად გამოცდილებაზე იყოს დამოკიდებული. ჩვენ უნდა გვესმოდეს, რომ შინაარსი (პრაქტიკული სულიერი ცხოვრება) სრულყოფილი სახით ვერ იარსებებს ფორმის (მართალი სწავლების, სარწმუნოების) გარეშე. ეს საჭიროა საიმისოდ, რომ მორალური თუ დოგმატური კანონების გარეგნული ორიენტირით გავარჩიო სინდისის ხმა ვნებებისა და უმართებულო ხედვებისაგან.

   ეს ჰარმონია შინაგანსა (სულიერი მოღვაწეობა, სიყვარული...) და გარეგანს (მცნებები, ჭეშმარიტი სწავლება) შორის ყოველთვის თანაბრად უნდა იყოს დაცული.

   გაუგებარია, ნუთუ ქრისტეს პიროვნებასთან ჩვენ შეგვიძლია ჭეშმარიტი კავშირის დამყარება ეკლესიის სწავლების გარეშე?! ფრაზების ამგვარი სროლა ასეთი გამოცდილი მღვდელმთავრისაგან და მარტოოდენ ინდივიდუალურ „გამოცდილებამდე" დაყვანა, გაუგებარი საქციელია. გაგრძელება იქნება...

1 Митр. А. Лимасольский. Величайший опыт, который может иметь человек.

2 ლიმასოლის მიტროპოლიტი ათანასე. ჩვენ უნდა გავხდეთ ჭეშმარიტი მართლმადიდებლები.

დეკანოზი კონსტანტინე ჯინჭარაძე 

Xareba.net - ის რედაქცია