1848 წელს მოსკოვში შიმშილობა და ამავდროულად ქოლერა მძვინვარებდა. დედაქალაქსა და მის მიმდებარე გუბერნიებში ათასობით ადამიანი იხოცებოდა. ერთხელ ასეთ მძიმე პერიოდში ივან უკრაინცევის კარს ერთი საბრალო ქალი მიადგა და აღუწერელი მწუხარებითა და მოთქმა-გოდებით პური ითხოვა, რათა შვილები შიმშილით სიკვდილისგან ეხსნა. თავად ივანს ოჯახში ერთი პურიღა შემორჩენოდა, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, მან პური გაჭირვებულ დედაკაცს ყოყმანის გარეშე გამოუტანა. როდესაც ამის შესახებ ივან ილარიონოვიჩის ცოლმა შეიტყო, ისეთი ამბავი დაატრიალა, რომ აღარ იცოდა რა სალანძღავი სიტყვებით შეემკო თავისი მეუღლე. კაცმა ორი დღე მორჩილებითა და თავმდაბლობით დაითმინა ოჯახის გასაჭირი, მაგრამ როდესაც მესამე დღეს შიმშილისაგან დასუსტებული ბავშვები ლოგინად ჩაწვნენ და ტირილით პურს ითხოვდნენ, ვეღარ გაუძლო განსაცდელს და პირდაპირ ივერიის ღვთისმშობლის ხატის სამლოცველოსკენ გაეშურა. მან დედა ღვთისას, როგორც ცოცხალს, ისე გაუმხილა და შესჩივლა თავისი მწუხარება, რადგან სწამდა, რომ მხოლოდ მას შეეძლო მისი ოჯახის ხსნა ამ გამოუვალი მდგომარეობიდან. ლოცვისას სასოწარკვეთილი კაცის თვალზე ცრემლი არ გამშრალა. სწორედ ამ დროს, როდესაც ის მხურვალედ ევედრებოდა ზეციურ დედოფალს, თავის სამლოცველოში ლოცულობდა მოსკოველი თავადი ვატბოლსკი. არც თავადსა და არც უკრაინცევს უწინ ერთმანეთის შესახებ არაფერი სმენოდათ, თუმცა ორივე დედაქალაქში ცხოვრობდა. უეცრად თავადი თავისი სენაკის ღვთისმშობლის ხატიდან მომდინარე ხმამ გააოგნა: „სასწრაფოდ გაუგზავნე ჩემს ერთგულ მონას, იოანე უკრაინცევს, ყოველივე, რაც მისი ოჯახის გამოსაკვებად იქნება საჭირო, რადგან ბავშვები შიმშილით ეხოცება". ამასთანავე, ზუსტად იქნა მითითებული უკრაინცევის სახლის მისამართიც. შეძრწუნებულმა ვატბოლსკიმ მაშინვე გაგზავნა მითითებულ მისამართზე თავისი მამასახლისი. როდესაც ის უკან დაბრუნდა და ივან ილარიონოვიჩის სახლში ნანახი უმძიმესი სურათი თავადს დაწვრილებით აღუწერა, ვატბოლსკიმ მათ დაუყოვნებლად გაუგზავნა ხორცი და პური. ასე გადარჩა შიმშილობას უკრაინცევის ოჯახი ღვთისმშობლის მეოხებით. იმ დღიდან თავადი ვატბოლსკი და უკრაინცევის ოჯახი დამეგობრდნენ.

იღუმენი მარკოზი (ლოზინსკი)

წიგნიდან „მქადაგებლის პატერიკი"