იოანე ოქროპირი ქრისტიანული დიდსულოვნების მაგალითს წარმოადგენს. მისი მოღვაწეობის პერიოდში, იმპერატორ არკადის მეფობის დროს, სასახლის კარზე ცხოვრობდა ძლიერი და სახელგანთქმული დიდებული ევთროპი. იგი ცდილობდა დაერწმუნებინა მეფე გამოეცა კანონი, რომელიც ეკლესიებს დამნაშავეთა თავშესაფრების არსებობის უფლებას გაუუქმებდა. თავშესაფრის არსებობის უფლება, რომელიც გაიცა წმინდა კეთილმორწმუნე მეფის, კონსტანტინეს, დროს, განადიდებდა ეკლესიას წარმართების თვალში და ამავდროულად, წყალობა იყო დამნაშავეთათვის, რომლებიც, აფარებდნენ რა თავს ეკლესიას და ხელშეუხებელი რჩებოდნენ, შეიცნობდნენ უფლის მადლსა და წყალობას, რომელსაც არ სურდა ცოდვილთა სიკვდილი, ისინი გულწრფელი ცრემლით ინანიებდნენ თავიანთ დანაშაულს და გამოსწორების გზაზე დამდგარნი სიცოცხლის ბოლომდე კეთილები და პატიოსნები ხდებოდნენ. ღვთის სახლის ერთგული მცველი, წმინდა იოანე ოქროპირი, მთელი ძალით წინაღუდგა ევთროპის უკანონო ჩარევას ეკლესიის საქმეებში. ამის გამო მას თავს დაატყდა ძლევამოსილი დიდებულის რისხვა და მისგან უამრავი წყენის დათმენა მოუხდა. და იცით რა მოხდა? მალე ევთროპი ისეთი მძიმე ბრალდებით გაასამართლეს, რომ სიკვდილი მიუსაჯეს. აღმოჩნდა, რომ მისი მფარველობა და ხსნა მხოლოდ ეკლესიას შეეძლო, რომლის უფლებების შეზღუდვასაც ასე გაშმაგებით ცდილობდა უკანონოდ. სიკვდილის შიშით შეპყრობილი, დარდისგან განადგურებული და დამცირებული ევთროპი ეკლესიის თავშესაფარს მიადგა. სწორედ იმ დროს, როცა იოანე ოქროპირმა ღვთისმსახურება აღასრულა და ღვთის სიტყვას ქადაგებდა, სასოწარკვეთილი დიდებული საჩქაროდ ტაძარში შევიდა და საკურთხეველში მიიმალა. წმინდა მამამ, ნაცვლად იმისა, რომ ხელი ეკრა თავისი ყოფილი მოწინააღმდეგისთვის და ეკლესიის უფლებების შეურაცხმყოფელი საკურთხევლიდან გაეძევებინა, მყისვე იწყო ქადაგება ადამიანთა ცხოვრების უკუღმართობის შესახებ და მსმენელთა გულებში დიდებულის მიმართ სიბრალული აღძრა. მის ბაგეებს არ წამოსცდენია არცერთი გასაკიცხი სიტყვა, არცერთი საყვედური ძველი წყენის გამო. ღირსმა მამამ ღვთის საკურთხევლის მფარველობის ქვეშ მიიღო ეკლესიის ყოფილი მტერი იმ იმედით, რომ მალე მის ჭეშმარიტ სინანულს იხილავდა.

იღუმენი მარკოზი (ლოზინსკი)

წიგნიდან „მქადაგებლის პატერიკი"