მოჟაისკის მაზრის სოფელ ლოკოტკის მღვდელმა, ნიკიტა მარკოზის ძე ჩესნოვმა, თავისი ცხოვრებიდან ერთი ამბავი გვიამბო: „ჩემს სამრევლოში, - იხსენებდა ის, - იყო ერთი გლეხი, რომელიც ხე-ტყით ვაჭრობდა. მის შესახებ მთელ არემარეში დადიოდა ხმები, რომ ის შავი მაგიითა და ჯადოქრობით იყო გატაცებული. როდესაც დიდი მარხვა დაიწყო, ეს კაცი ჩემთან აღსარებისათვის მოვიდა. მე, როგორც ჩემს სამწყსოზე მზრუნველი მწყემსი, საუბრისას ფრთხილად შევეხე მის შესახებ ხალხში გავრცელებულ ჭორებს. გლეხი უეცრად მოიქუფრა და შავ ღრუბელს დაემსგავსა. სულ მალე ჩემამდე მოაღწია ხმებმა, რომ ამ უკანასკნელმა ჩემს შესახებ არასასიამოვნო ჭორების გავრცელება დაიწყო და მომაწერდა იმას, რასთანაც, ღვთის მადლითა და შეწევნით, არანაირი საერთო არ მქონდა. დადგა წმინდა აღდგომის დღესასწაული და მე იმ გზააბნეულ კაცს ეკლესიის მსახურებასთან ერთად სახლში თავად ვეწვიე ხატებით. მან თბილად და დიდი პატივით მიგვიღო და პარაკლისის დასრულების შემდეგ ჩვენი ტაძრის მსახურთა მთელი კრებული ტრაპეზზე მიგვიპატიჟა. თავად მე გულის სიღრმეში უხერხულობას განვიცდიდი, მაგრამ როდესაც ეკლესიის მსახურთა თვალებში დარჩენის სურვილი ამოვიკითხე და ოთახში უკვე გაწყობილი მაგიდა ვიხილე, გადავწყვიტე, რომ ძმებისთვის ეს სიამოვნება არ წამერთმია და მასპინძლის მიპატიჟებას დავთანხმდი. როდესაც საჭმლის ხმევის წინ უფლის ლოცვა აღვავლინე, სიტყვები ზეციური შთაგონებით განსაკუთრებული ძალითა და რწმენით წარმოვთქვი, გონებაში კი უფალს შეწევნასა და მფარველობას ვევედრებოდი. მასპინძელი თავაზიანად შემეკითხა: „მამაო, ხომ არ ინებებთ სასმელებიდან რომელიმეს?" მე ერთი ჭიქა ცირცელის ნაყენი მოვითხოვე. როდესაც ოჯახის უფროსი სასმელს მისხამდა, მე გულში უფალს ვევედრებოდი, რომ წმინდა ჯვრის ძალით ყველა უბედურებისა და განსაცდელისგან დავეფარე. როგორც კი მასპინძელმა ჭიქა ამივსო, მე მას ჯვარი გადავსახე და გონებაში წარმოვთქვი: „სახელითა მამისათა და ძისათა და წმინდისა სულისათა!" და იცით რა მოხდა? იმავ წამს, მასპინძლის ხელში ბოთლიც და ჭიქაც ქვიშად იქცა, სასმელი კი მტვრად. გაოგნებული გლეხკაცი ცახცახმა აიტანა, ჩვენ კი აფორიაქებული სულებით გამოვემშვიდობეთ მას და მისი სახლიდან წამოვედით".

იღუმენი მარკოზი (ლოზინსკი)

წიგნიდან „მქადაგებლის პატერიკი"