ერთხელ წმინდა ბერი, რომელიც ოლიმპოს მთაზე მოსაგრეობდა, ძმებს სულის გადარჩენის შესახებ ესაუბრებოდა. საუბრის დროს ერთი კაცი მიუახლოვდა, თაყვანი სცა აბბას და მდუმარედ დადგა. ბერმა ჰკითხა: „რამ შეგაწუხა?". „წმინდა მამაო, შენს უწმინდესობასთან აღსარების ჩასაბარებლად მოვედი, მაგრამ მრცხვენია." - გაუბედავად უპასუხა მოსულმა. „ნუ შეგრცხვება და ყველას თანდასწრებით აღიარე შენი ცოდვები," - ურჩია ბერმა. მაშინ მან ძმების წინაშე დაიწყო ცოდვების გულწრფელი სინანულით აღიარება, მათგან ზოგიერთი იმდენად მძიმე იყო, რომ მათი წარმოთქმაც კი უხერხულია. როცა ცრემლებით დაასრულა აღსარება, დაოსებული და გულშებოჭილი მდუმარედ დადგა. ბერი ფიქრებს მიეცა და ბოლოს თქვა: „შვილო ჩემო, მონაზვნად აღკვეცა თუ გსურს?". „მამაო, იმდენად ძლიერია ჩემი სურვილი, რომ აღკვეცისათვის საჭირო სამოსი თან წამოვიღე" - შესძახა კაცმა. ამის შემდეგ რამდენიმე დარიგება მისცა, ანგელოზებრივად შემოსა და უთხრა: „წადი მშვიდობით და ნუღარ შესცოდავ". მან თავი მოუხარა მიწამდე აბბას, ადიდა უფალი და წავიდა. „მამაო, რატომ მოიქეცით ამგვარად? მან იმდენი მძიმე ცოდვა ჩამოთვალა, თქვენ კი არანაირ მორჩილებაზე არ აკურთხეთ და მცირე ეპიტიმიაც კი არ დაუწესეთ." „ოჰ, საყვარელო შვილებო! - მიუგო მათ ბერმა, - ნუთუ ვერ ხედავდით, რომ როცა ის აღსარებას ამბობდა, მის გვერდით თოვლივით თეთრ სამოსში შემოსილი მრისხანე კაცი იდგა, რომელსაც სახე ელვასავით უბრწყინავდა, მას ხელთ მისი ცოდვების ქარტია ეპყრა და როდესაც მონანული თქვენი თანდასწრებით ცოდვებს გამიმხელდა, მრისხანე კაცი მათ თანმიმდევრობით შლიდა ქარტიიდან. თუ ღმერთმა მას ასე მიუტევა, განა ამის შემდეგ თავს უფლებას მივცემდი, რომ მისთვის რაიმე სახის მორჩილება ან ეპიტიმია დამეწესებინა?" ძმებმა ეს რომ მოისმინეს, უზომო კაცთმოყვარეობისა და მოწყალებისთვის უფალი ჩვენი იესო ქრისტე ადიდეს და ღვთის საქმეებით გაოცებულნი დაიშალნენ.

იღუმენი მარკოზი (ლოზინსკი)

წიგნიდან „მქადაგებლის პატერიკი"