მადლობელი ვარ წერილისთვისაც და ჩემი ანგელოზის დღის მო-ლოცვისთვისაც. უკვე იმანაც კი ძალიან გამახარა, შენი ხელწერა რომ დავინახე. არ ვამბობ, ჩემი შენდამი სიყვარულის გამო მეთქი (სიყვარულისთვის ჯერ კიდევ არ მიმიღწევია), მაგრამ მოდი, თუნდაც მიჩვევა ვუწოდოთ - ამ მიჩვევის გამო შენი ხელწერის დანახვამაც კი დიდად მანუგეშა. მე არ მწყენია ეგ დუმილი: მას შენი ავადმყოფობით, საზრუნავით სავსე თანამდებობით და იმ გულისსიტყვებით ვხსნიდი, რომლებიც სნეულსა და მოუცლელს მუდამ ამას ჩასძახიან: „შემდეგ ფოსტამდე გადავდოთო." თუმცა, ეს შემდეგი ფოსტაც დადგა და შენი წერილი ხელთა მაქვს. შენც იმის გამო მომიტევე, რისთვისაც მე გპატიობ. მთელი ამ ხნის მანძილზე თითქმის არავისთვის მიმიწერია, ანდა ვწერდი არა ისე და არა იმდენს, რამდენიც საჭირო იყო, და მერწმუნე, ვწერდი ქანცის გაწყვეტამდე, ტკივილამდე. ვინც იცის, როგორ აბრუნებს და ბორკავს კაცს ავადმყოფობა, ის მაპატიებს ამ დუმილს.

   შენც სულ ავადმყოფობ! რას იზამ? ავადმყოფი მთლად ცოცხლებს შორის არ არის მისათვლელი, რადგან ის მხოლოდ ნახევრად ცხოვრობს - ესაა რაღაც აჩრდილი ცხოვრებისა. მისი სულიერი ძალებიც კი ხევდებიან, ისე არ მოქმედებენ, როგორც სჩვევიათ. დღეს ქრისტიანები, ბორკილებისა და მახვილებისაგან არ იტანჯებიან, მაშ დავითმინოთ წამება ავადმყოფობისა და სხვა მწუხარებებისაგან! ყოველ დროს თავისებური მწუხარებები ეძლევა: ჩვენს დროს წვრილმანი მწუხარებები მიეცა. დავითმინოთ ისინი, სასწორი და საზღაური კი ღმერთის ხელთაა.

   საიდან შეგეპარა სისასტიკე? „წყალობაჲ და ჭეშმარიტებაჲ შეიმთ-ხვინნეს, სიმართლემან ამბორს - უყვეს" (ფსალმ. 84,11), ამბობს წმ. წერილი. ეს ნიშნავს: სადაც არ არის „წყალობა," სადაც „სისასტიკეა," იქ არ არის „ჭეშმარიტება," სადაც არ არის „მშვიდობა," იქ არც „სი-მართლეა." ხოლო მდგომარეობა სულის, რომლისთვისაც უცხოა ღმრთეებრივი სიმართლე და ჭეშმარიტება, შეუძლებელია „ღმერთ-ისმიერ მდგომარეობად" ვაღიაროთ. როგორმე უნდა ვიხსნათ ასეთი მდგომარეობისაგან ჩვენი სული, სამაგიეროდ კი დავამკვიდროთ მასში მდგომარეობა, რომელსაც ღმრთეებრივი სიმართლე და ჭეშმარიტება გვანიჭებს. „მშვიდობისა და წყალობის" მდგომარეობა. ამას მაშინ შეძლებ, თუ შენს თავს ეტყვი: „ღმრთის განგების გარეშე ხომ არ შემემთხვეოდა ის, რაც ჩემს თავს ხდება? იყავნ სახელი უფლისა ამიერითგან და უკუნისამდე!" და კიდევ: მაინცდამაინც ნუ ჩაუღრმვდები ცხოვრებისეულ გარემოებათა ჭვრეტას - ისინი ადგილზე კი არ დგანან, მიედინებიან, მიქრიან, ელვის სისწრაფით ცვლიან ერთმანეთს. და ჩვენც მივქრივართ მარადისობის კარიბ-ჭისაკენ! ხოლო ვინც გარემოებათა ცქერით ერთობა, ვისაც ისინი უმოძრაოდ წარმოუდგენია, ის ადვილად ვარდება სასოწაკვე-თილებაში. ვინც ხედავს, რომ ყოველივე მიფრინავს და თვითონაც მიფრინავს ამ ყოველივესთან ერთად, ის თავს მსუბუქად და მხიარულად გრძნობს.

   უფალი შენთანა. ილოცე ჩემთვის! (გაგრძელება იქნება...)

წიგნიდან „კრებული"