XX საუკუნის ეკლესიის ერთ-ერთი უდიდესი მნათობის, მამა იუსტინეს ცხოვრება, იყო უწყვეტი ღვაწლი, ნასაზრ-დოები ღვთისა და მოყვასის უსაზღვრო სიყვარულით. მისი ცოცხალი რწმენა, შინაგანი ლოცვა და სოფლისაგან ფარული თვითჯვარცმა ახალ-გაზრდობიდანვე აისახებოდა მის სევდიან და განსულიერე-ბულ სახეზე და მისკენ უამრავ ადამიანს იზიდავდა. თუმცა იყვნენ ისეთებიც, რომელთაც არ გააჩნდათ რა მამა იუსტი-ნეს შესადარი საღმრთო მოშურნეობა, მისი სულიერი მოღვაწეობა ზედმეტობად ეჩვენებოდათ. 

 წმინდა ამბროსიმ 1901 წელს სწავლა დაამთავრა, იმავე წელს ბერად აღიკვეცა და საქრთველოში დაბრუნდა.

სამშობლოში დაბრუნე-ბული ღირსი მამა, ერის სხვა საუკეთესო შვილებთან ერთ-ად დაუღალავად იბრძოდა საქართველოს ეკლესიის ავ-ტოკეფალიის აღდგენისათვის. ამის გამო 1905 წელს რუსეთში გადაასახლეს. სამ-შობლოში კვლავ დაბრუ-ნების შემდეგ მას ჭელიშის მონასტრის წინამძღვრობა დაევალა. მამა ამბროსიმ ბევრი იღვაწა ოდესღაც უმდიდრესი ჭელიშური ხელნაწერების მოსაძიებლად და აღსადგენად. ერთხელ ეკლესიის ეზოში არგნით გამოსული წინამძღვრის ყურადღება მიიპყრო ყრუ ხმამ, რომელიც მიწის სიღრმიდან ამოდიოდა, გაათხრევინა ის ადგილი და უძველესი სახარება აღმოაჩინა. 

 

"ესაა ღმრთის კაცი, რომელსაც მრავალი ჭირის დათმენა მოუწევს ჭეშმარიტი სარწმუნოებისათვის "

  პირველი მსოფლიო კრების დამთავრებიდან ერთი წლის შემდეგ წმ. ათანასე ალექსანდრიის ეკლესიის მღვდელმთავრად აირჩიეს.

46 წელი დაჰყო წმ. ათანასემ ალექსანდრიის მთავარეპისკოპოსად და გრიგოლ ღმრთისმეტყველის სიტყვებით რომ ვთქვათ, იყო "მთელი მსოფლიო ეკლესიის წინამძღვარი.”