ვინც თავს იმართლებს, მისი სული სიმშვიდეს ვერ ჰპოვებს. ასეთი ადამიანი უნუგეშოა. თვითონ კი იმართლებს თავის „მეს", მაგრამ ეს „მე" გაამართლებს მას?! მისი „მე" ანუ მისი სინდისი გამართლებას ვერ პოულობს და ამიტომ სულს მოსვენება ეკარგება. სწორედ ეს ადას-ტურებს, რომ ის დამნაშავეა. რა ბრძნულად არის ყოველივე ღვთის მიერ მოწყობილი! მან ადამიანს სინდისი მიანიჭა; საშინელი საქმეა! ეშმაკობით, სიცრუითა და სისასტიკით ადამიანს ყველაფრის მიღწევა შეუძლია, მაგრამ ასეთ შემთხვევაში მას სულიერი სიმშვიდე მოაკ-ლდება. ხოლო, თუ ადამიანს სინდისი მართავს, ის სხვათა დაუხ-მარებლადაც მიხვდება, რომ გზას ასცდა. უსამართლობის სულგრ-ძელად მოთმენა იგივეა, რომ სიხარულის მომნიჭებელი სულიერი სიმდიდრე შეიძინო. ხოლო თავის მართლებისას კაცი თითქოსდა მის მიერ შეგროვილ სულიერ საგანძურს ფლანგავს და არც სიხარულს გრძნობს.

   იმის თქმა მინდა, რომ ასეთ შემთხვევაში ადამიანს ის სულიერი სი-მშვიდე არ აქვს, რომელსაც მაშინ მოიპოვებდა, თავს რომ არ იმართ-ლებდეს. და რაღა ითქმის იმაზე, ვინც თავს იმართლებს და ამავე დროს სინამდვილეში დამნაშავეა. ასეთი ადამიანი ღვთის რისხვას დაიტეხს თავს. არსობრივად ხომ ამით ის მას მიიტაცებს, რაც მას არ ეკუთვნის. მას სიმდიდრე ეძლევა, ის კი ქარს ატანს. განა ის ვინც სი-მდიდრეს ქარს გაატანს, სულიერ სიმშვიდეს მოიპოვებს?!

   ის ვინც თავს იმართლებს, თვალებს იბრმავებს, მერე კი გასამართ-ლებელს ეშმაკიც მოუძებნის (თუნდაც კაცი ჰყავდეს მოკლული) და ეტყვის: „მაგის საქციელს ან აქამდე როგორ ითმენდი, ადრევე უნდა მოგეღო ბოლო" და ასეთ კაცს შესაძლოა ისიც კი ჰგონია, რომ ამ „მოთმინების" სანაცვლოდ ქრისტესაგნ ჯილდოს იმსახურებს, გაიგე?! აქამდეც კი შეიძლება დავიდეს ადამიანი

   – წმიდაო მამაო, თუკი ის ადამიანი ვინც თავს იმართლებს, იტან-ჯება, რატომ არ ჭეწყვეტს თავისმართლებას, რომ ეს მტანჯველი სინ-დისის ქეჯნა დასრულდეს?

   – იმიტომ, რომ თავის მართლება ეს ჩვევაა, მის მოსაკვეთად ნების-ყოფაა საჭირო. ასეთი ადამიანისათვის აუცილებელია არა მხოლოდ ის, რომ თავის მართლება შეწყვიტოს, არამედ ისიც, რომ სწორი სუ-ლიერი პოზიცია დაიკავოს, რადგანაც, თუ ის ხმამაღლა არ გაიმა-რთლება თავს, გულში მაინც იმას იფიქრებს, უსამართლოდ მომექ-ცნენო; რაც კიდევ უფრო ცუდია. რადგანაც მას რომ ხმამაღლა ემა-რთლებინა თავი, ვინმე შენიშვნას მისცემდა და ამგვარად შეძლებდა საკუთარი დანაშაული შეეცნო და ცდომილებიდან გამოსულიყო, წი-ნააღმდეგ შემთხვევაში კი, თუმც ხმამაღლა არას ამბობს, საკუთარ გულში მაინც ფიქრობს – „სიმართლე კი ჩემს მხარესაა, მაგრამ არა-ფერს ვამბობ, იმიტომ, რომ ყოველივე ამაზე მაღლა ვდგევარ." ამგ-ვარად ადამიანი ცდომილებაში რჩება.

წმიდა პაისი მთაწმინდელი