ბოლო დროს ცალკეულ მართლმადიდებელ ღვთისმეტყველებსაც შეეტყოთ აპოკატასტატისის (საყოველთაო ცხონების) იდეებისკენ ლტოლვა. შესაბამისად მართლმადიდებლური სწავლება მარადიული ტანჯვისა და ზოგადად ცოდვის არსის შესახებ მათი კრიტიკის საგანი შეიქნა. თანამედროვე ლიბერალები ცდილობენ შთაგვაგონონ შემდე-გი: ცოდვა საიმისოდაა მოგონილი, რომ ადამიანი შიშში ამყოფოს, შეზღუდოს და შეკრას მისი თავისუფლება, მოუკლას მას სიცოცხლის სიხარული. მოდერნისტების აზრით, ეს „მარტივი ღვთისმეტყვე-ლებაა" და „ღვთის შიშის დანერგვის პედაგოგიური არგუმენტი", ძველი ცრურწმენაა, რომელიც თურმე დღეს „უკვე აღარ მოქმედებს".

   ცნობილია, რომ აპოკატასტასის ცრუსწავლებას სხვადასხვა ფორმით იზიარებდნენ პარიზის საღვთისმეტყველო სკოლის რელიგიური მოა-ზროვნეები და ფილოსოფოსები: მღვდ. კ. ფლორენსკი, დეკ. ს. ბულ-გაკოვი, ვლ. სოლოვიოვი, ა. ბერდიაევი და სხვები.

   ზემოაღნიშნული პათოსი შეინიშნება მიტროპოლიტ ანტონ სუროჟ-ელის მოსაზრებებშიც. შეკითხვაზე, თუ რას ფიქრობდა საყოველთაო ცხონების სწავლებაზე, ანტონ სუროჟელმა უპასუხა: „წმიდა წერილში არ არის მკაფიო მტკიცებულება საყოველთაო ცხონების შესახებ, მაგრამ ჩვენ შეიძლება დავეყრდნოთ მტკიცებულებას იმედის - შე-მეცნებისამებრ ღვთისა ჩვენისა. გვაქვს უფლება, ყველაფრის იმედი გვქონდეს".¹

    როგორც ვხედავთ, მიტრ. ანტონი აღიარებს, რომ „წმიდა წერილში არ არის მკაფიო მტკიცებულება საყოველთაო ცხონების შესახებ", მა-გრამ მას აქვს „მტკიცებულება იმედის - შემეცნებისამებრ ღვთისა ჩვენისა". ე.ი. მას რაღაც უფრო აღმატებული შემეცნება გააჩნია, ვიდრე ეს ღმერთმა სახარებაში გადმოგვცა. საინტერესოა, ვის გულისხმობს მიტროპოლიტი სიტყვაში „ჩვენ"?.. სავარაუდოდ პარიზის ცნობილ საღვთისმეტყველო სკოლის წარმომადგენლებს და მათ მსგავს მოდ-ერნისტებს. ა. სუროჟელს თურმე აქვს უფლება, რომ „ყველაფრის იმედი ჰქონდეს". მაგრამ სხვა რელიგიის მიმდევართან ათეისტთა ცხონების იმედი როგორ შეიძლება ჰქონდეს მართლმადიდებელ მიტროპოლიტს? „ყველაფრის იმედი" ხომ ამასაც ნიშნავს. ნუთუ მან არ იცის, რომ მხოლოდ ქრისტეს ჭეშმარიტ ეკლესიაში არის შესაძლებელი ცხონება?

   მიტრ. ანტონი წმ. გრიგოლ ნოსელის სწავლებაში არსებულ კერძო აზრსაც ეხმიანება და ფარივით იფარებს მას, კერძოდ ამ ფრაზებს: „სიყვარულის ღმერთს არ შეუძლია მარადიული სატანჯველისთვის გაიმეტოს ქმნილება, ამიტომ ის ყველას შეუნდობს და ყველანი და-იმკვიდრებენ ცათა სასუფეველს". მაგრამ იქვე ზნეობრივ წინააღ-მდეგობას აწყდება მიტროპოლიტი ამ სწავლებაში და იწყებს სიტყ-ვებით ლავირებას.²

  მოკლედ, მიტროპოლიტი ანტონი ცდილობს, რომ იტყვიან, არც მწვადი დაწვას და არც შამფური. ჩვენი აზრით, მან საკუთარი „აპო-კატასტასისი" დააფიქსირა.

¹Митр. Антоний Сурожский. Человек Перед Богом. М. 2010. გვ. 60.

²იქვე გვ. 60.

მოამზადა დეკ. კონსტანტინემ (ჯინჭარაძე)