წმ. მამის, პამბას სიტყვიდან თავის მოწაფისადმი

   საკმაოდ ბევრია ისეთი ქრისტიანი, ვისაც უყვარს საეკლესიო გალო-ბა და მასში მონაწილეობასაც იღებს. რომ აღარაფერი ვთქვათ იმაზე, რომ მგალობელთათვის გალობა სასიამოვნო საქმიანობას წარმოად-გენს, ამას მათთვის სარგებლობაც მოაქვს. უფლის ტაძარი მათ განსა-კუთრებულად იხსენიებს ღვთისადმი მიმართულ ერთ-ერთ თხოვნაში და ამით მათთვის განსაკუთრებულ წყალობას გამოითხოვს.

   მაგრამ, ძმებო, ძალიან სამწუხაროა, რომ ზოგი მგალობელთაგანი მხოლოდ სცოდავს, როდესაც გალობს. ისინი ჩვეულებრივ სხვა მგა-ლობელთა ხმების გადაფარვას ცდილობენ, ამით საგალობლის საერ-თო ჰარმონიას არღვევენ და მლოცველებში მრისხანებას, ან დაცინვას იწვევენ, რითაც მათ საცთურში აგდებენ. ასეთების გონზე მოსაყვა-ნად ზედმეტად არ მიმაჩნია შემოგთავაზოთ ერთ-ერთი წმ. მამის გამოხმაურება უწესო გალობაზე და აგრეთვე გაკვეთილი იმის შესა-ხებ, თუ როგორი უნდა იყოს ნამდვილი გალობა.

   ერთხელ ღირსმა პამბამ თავისი ერთ-ერთი მოწაფე რაღაც საქმეზე ალექსანდრიაში გააგზავნა. ბერმა იქ თხუთმეტი დღე დაჰყო და ამ ხნის განმავლობაში ხშირად სტუმრობდა წმ. მარკოზის ტაძარს. მან სინანულით დასტოვა ქალაქი, რადგანაც ამ ეკლესიაში დაყენებული წირვა ძალიან მოსწონდა და სახლში მოწყენილი დაბრუნდა. მოძღ-ვარს მისი დანაღვლიანება შეუმჩნეველი არ დარჩენია და თანაგრძ-ნობით ჰკითხა: - რამე უსიამოვნება ხომ არ შეგემთხვა? - მოწაფემ მიუ-გო:

   -ჩვენი დღეები დაუდევრობაში გადიან, მამაო! ვიხილე საეკლესიო წესი და რიგი, მოვისმინე, როგორ გალობენ ალექსანდრიაში და ფრი-ად დავღონდი: რატომ არ ვგალობთ ჩვენც ამგვარად? - ბერმა კი ამაზე მიუგო:

   -ვაი, ჩვენ, შვილო ჩემო!.. რა გულის შემუსვრილებაზე შეიძლება იყ-ოს ლაპარაკი, როდესაც ტაძარში დგანან და ხმებს ისე იმაღლებენ, თითქოს ხარები იყვნენ? თუ უფლის წინაშე ვართ წარდგომილნი, მოკრძალებით უნდა ვიდგეთ, უგონოდ არ უნდა ავუწიოთ ხმას, არც ხელებს უნდა ვიქნევდეთ და არც სხეულს ვარხევდეთ უწესოდ. ჩვენ-თვის აუცილებელია, დიდი შიშით, თრთოლვით და ცრემლებით ვევედროთ უფალს, გულშემუსვრილებითა და ოხვრით, ზნეკეთილო-ბით, წყნარი და მოკრძალებული ხმით აღვუვლინოთ მას ლოცვა.

   ამგვარად, ძმანო, თუკი თქვენში არის მონდომება, რომ უფალს გა-ლობით ემსახუროთ, მაშ დიდი შიშითა და თრთოლვით, ცრემლე-ბით, ოხვრითა და გულშემუსვრილებით, ზნეკეთილობით, დაბოლ-ოს, წყნარი და მოკრძალებული ხმით იგალობეთ. ამინ.

„სვინაქსარი". ტომი I.