წმინდა იოანე მოწყალეს მიერ თქმული, ღვთის უსაზღვრო სიყვარულისა და სულგრძელობის შესახებ

   თვალშეუწვდომელია ზეცის სიმაღლე, შემაძრწუნებელია ზღვის სიმაღლე, უსაზღვრო და შემოუზღუდავია სამყარო; მაგრამ ყველაზე თვალშეუდგამი, შემაძრწუნებელი და ზღვარდაუდებელია უფლის სულგრძელობა და კაცთმოყვარეობა ცოდვილი ადამიანების მიმართ.

   წმინდა იოანე მოწყალე ამის შესახებ ამბობს: „თუკი ხშირად დავ-ფიქრდებით ჩვენს მიმართ უფლის უსაზღვრო სიყვარულსა და სულ-გრძელობაზე, მაშინ ვერც კი გავბედავდით თვალების ზეცისკენ აპყ-რობას და მუდამ მორჩილად, თავდახრით ვივლიდით. გახსოვდეთ, რომ უფალმა ჩვენ არარსებულიდან არსებულში მოგვიყვანა. ცოდვით დაცემის შემდეგ შეგვიწყალა და საკუთარი სისხლით გამოგვისყიდა მარადიული სიკვდილისაგან. მთელი ცა და ქვეყანა ჩვენს მსახურად შექმნა. და ახლა ცოდვილებს კი არ განაგდებს, არამედ დიდსულოვ-ნებას იჩენს მათ მიმართ. საკვირველია უფლის გულმოწყალება. იგი მათაც არ სჯის, ვინც არაერთგზის დაგმო იგი და საკუთარი კაცთ-მოყვარეობით ანუგეშებს მათ. დროზე ადრე არც ჯადოქრებსა და ბოროტმოქმედებს სჯის. ბოროტების გზაზე მავალს იფარავს და მართლმსაჯულების ხელიდან იცავს. ზღვაში მყოფ ავაზაკებს არ ახრჩობს და დიდსულოვანია მათ მიმართ. ვინც ამაოდ იფიცებენ მის სისხლსა. ზოგიერთები გზებზე ყაჩაღობენ, ასეთებსაც იცავს მხეცე-ბისა და ნადირთა კლანჭებისაგან, გარკვეულ დრომდე იფარავს ადა-მიანთა და ძაღლთაგან. ზოგიერთ მრუშობის ცოდვით შებილწულთა და ხორციელი ტკბობით მაძღართა მიმართ დიდსულოვანია და ელოდება მათ მოქცევას, სიკეთისაკენ შემობრუნებას. ჭეშმარიტად, უფალს ცოდვილის სიკვდილი კი არ სურს, არამედ ყოველგვარ მოწ-ყალებას მიაგებს მას. ფუტკარი დაფრინავს ველ-მინდვრებზე და თაფლს აგროვებს, რათა მისი სიტკბო იგემოს ადამიანმა. ყოველ მცენარეს უფალი მზით ათბობს, რათა სასა დაგვიტკბოს და გული გაგვიმხიარულოს. ამიტომ გვრცხვენოდეს და გვერიდებოდეს უფალი ღმერთისა, რომელიც ამდენ სიკეთეს იმეტებს ჩვენთვის, მოვინანიოთ ცოდვები და კეთილი საქმის აღსრულებით მოვიქცეთ ჩვენი უფლის, იესო ქრისტეს მიმართ.

   ჭეშმარიტად, უსაზღვროა უფლის სულგრძელობა და სიყვარული ცოდვილთა მიმართ. ჭეშმარიტებაა ისიც, რომ უფალი მამაა ჩვენი. იგი მამაა ყოველი ადამიანისა, კეთილისა თუ ბოროტისა, მართალთა და ცრუთა. მზის ნათელს ერთნაირად მოჰფენს კეთილსაც და ბო-როტსაც, ღვთისმოშიშსაც თუ უღმერთოსაც. უფრო მეტიც, განა ყოველ ფეხის ნაბიჯზე წყალს არ შეეძლო ჩვენი დახრჩობა, ცეცხლს - დაწვა, მიწას - ჩანთქმა, გამძვინვარებულ მხეცს ჩვენი დაგლეჯა? რა გვიცავს აქამდე ყოველივე ამისგან? რა თქმა უნდა, უფლის სულგრძელობა და კაცთმოყვარეობა.

   დაბოლოს, დიდება შენს სულგრძელობას უფალო, დიდება შენს კაცთმოყვარეობას, დიდება შენს გულმოწყალებას, დიდება შენს შო-რსმჭვრეტელობას, შენს კაცთმოყვარებას! ამინ.

„სვინაქსარი". ტომი II.