რისთვის უშვებს უფალი ჩვენზე განსაცდელს? როსტოვის მიტროპო-ლიტი და მღვდელმთავარი დიმიტრი ამ საკითხზე ასეთ პასუხს ცემს: „უფალს ჩვენი სულიერი გაწმენდა და განკურნება სურს და სხვადა-სხვა განსაცდელს გვივლენს, რისი საშუალებითაც ცოდვისაგან განგვ-წმედს... როგორც ოქრო გამოიწრთობა ცეცხლში და განიწმინდება წი-დისაგან, ასევე იწმინდება ჩვენი სული შეჭირვებისა და განსაცდელის დროს. ამ დროს მივილტვით უფლისაკენ, ხშირად გვახსენდება ღმე-რთი, სიხარულის ჟამს კი-გვავიწყდება. უფალს სურს, მუდმივად ვიც-ხოვროთ მისი მცნებებით, ჭირშიც და ლხინშიც. მხოლოდ გაჭირვების ჟამს კი არ მივეახლოთ მას, არამედ კეთილდღეობის დროსაც, ლხინ-ში, რათა საუკუნო განსასვენებელში მუდმივ სიკეთეში ვიყოთ, მუდამ ვიხარებდეთ და ვნეტარებდეთ". ამრიგად, მღვდელმთავარ დიმიტრის თქმით, უფალი იმიტომ  გვაგდებს განსაცდელში, რომ გადავრჩეთ და ეს უდავო ჭეშმარიტებაა.

   იოანე სირიელი ერთ მონაზონზე (ვფიქრობთ, თავისთავზე), ამბობ-და: „იყო ერთი ღარიბი ბერი, რომელსაც საშინელი ხილვა ჰქონდა: სამი ბერი ზღვის პირას იდგა. უეცრად მეორე ნაპირიდან მოისმა ხმა, რომელიც ასე მიმართავდა მათ:

   -აღიჭურვეთ ცეცხლოვანი ფრთებით და გადმოფრინდით ჩემთან.

   ორი მათგანი დაუბრკოლებლად გადაფრინდა, მესამე კი იდგა და ხმა-მაღლა ტიროდა. რამდენიმე ხნის შემდეგ მასაც მიეცა ფრთები, არა ცეცხლოვანი, არამედ სუსტი და აი, დიდი გაჭირვებით გაფრინ-და, ხშირად ვარდებოდა წყალში, იტანჯებოდა, მაგრამ მაინც მიაღწია იმ ნაპირს, სადაც მისი თანამოძმენი გაფრინდნენ.

   როგორ გავიგოთ ეს ხილვა? მონაზვნები, რომლებმაც ცეცხლოვანი ფრთები მიიღეს, იყვნენ ისინი, ვინც ამქვეყნად უფლისთვის ცხოვრო-ბდნენ, მას ემსახურებოდნენ და არანაირი მიწიერი საზრუნავით არ კავდებოდნენ. უკანასკნელი კი, რომელსაც სუსტი ფრთები ერგო, იმ ადამიანთა რიგებს ეკუთვნოდა, ვინც უბედურების შედეგად მიაღწევს სულის ხსნას. დღევანდელი საზოგადოება ჩაფლულია ყოფით საზ-რუნავში, მათ გონებით ამაღლება და სულის ხსნა მხოლოდ განსაც-დელის მოვლენით შეუძლიათ".

   მართლაც, ჭეშმარიტად მსჯელობს მღვდელმთავარი დიმიტრი, რომ განსაცდელს უფალი ჩვენდა საცხოვნებლად მოგვივლენს და და ეს მართლაც ასეა! როდის ლოცულობს ადამიანი გულდაგულ? - განსა-ცდელის ჟამს. როდის დადის იშვიათად ცოდვილთა შეკრებებზე? - განსაცდელის ჟამს, როდის ხდება ადამიანი უფრო გულუხვი და მოწყალე? - განსაცდელის ჟამს. საშინელი უბედურების დროს, როცა ადამიანის დახმარება ყოვლად შეუძლებელია, მას არაფრის იმედი არ აქვს და არც არავისი სჯერა, გარდა უფლისა. მისთვის მხოლოდ უფალია, ერთადერთი ძალა და იმედი; ამიტომ მიილტვის მისკენ, უჩნდება ცხოველი რწმენა და სასოება უფლისა, რაც მას უდავოდ გადაარჩენს.

   ღმერთს ყველაფერი ბრძნულად აქვს მოწყობილი, განსაცდელიც კი ჩვენი ცხონებისთვის არის საჭირო. გვალვის შემდეგ უფალი ცის ნამს გვიგზავნის, რომელიც ასუფთავებს ჰაერს, ანაყოფიერებს მიწას; ასე ხდება ჩვენშიც: სიხარულის შემდეგ მწუხარება გვეწვევა ხოლმე და ეს უკანასკნელი ისე ასუფთავებს ჩვენს სულს ცოდვის ჭუჭყისაგან, როგორც წვიმა ჰაერს; ამით ხელახალი სასიცოცხლო ძალა გვეძლევა და უფლისაკენ მივექცევით. ამინ.

„სვინაქსარი". ტომი II.