ორი მლოცველი მეზობლის შესახებ

   ბევრია ჩვენს შორის მდიდარი, ბევრი ღარიბი და ეს გასაკვირი არც არის. მაგრამ, აი, რა არის შესამჩნევი: ერთი დღე და ღამ შრომობს, წვალობს, მაგრამ გაჭირვებას თავს ვერ აღწევს. მეორემ მასზე ცოტა იცის, მასზე ცოტას შრომობს, მაგრამ ბევრს აღწევს. ბედნიერება და კმაყოფილება თითქოს ისე, უბრალოდ მიედინება მასთან. რატომ? ზოგჯერ ეს ძნელი გასაგებია, ზოგჯერ კი ადვილად ასახსნელი.

   ეკლესიის ორი მსახური ერთმანეთის მეზობლად ცხოვრობდა. თავს ტანსაცმლის კერვით ირჩენდნენ. ერთს ბევრი შვილი ჰყავდა, ცოლი და დედ-მამა. მას ჩვევად ჰქონდა ყოველდღე ეკლესიაში წასულიყო და გაჭირვების გარეშე, უფლის შემწეობით ინახავდა თავის მრავალ-რიცხოვან ოჯახს. მისი მეზობელი კი უფრო განსწავლული იყო. უფრო კარგად კერავდა, მაგრამ ეკლესიაში არ დადიოდა, ხანდახან დღესას-წაულებზეც მუშაობდა და ხშირად საკუთარი თავის გამოკვებაც უჭირდა. ამ უკანასკნელს შეშურდა მეზობლის და ერთხელ გაბრაზე-ბულმა უთხრა:

   -საიდან და როგორ მდიდრდები, შენზე გაცილებით ბევრს ვშრო-მობ, მაგრამ მაინც ღატაკი ვარ, რატომ?

   -იმიტომ, რომ მე ყოველდღე ეკლესიაში დავდივარ და გზად დაკა-რგულ ოქროებს ვპოულობ. თუ გსურს, ჩემთან ერთად წამოდი და ოქროს გაგიყოფ.

   მეზობელმა დაუჯერა და ყოველდღე მასთან ერთად დაიწყო ეკლე-სიაში სიარული. მიუხედავად იმისა, რომ მას ოქრო ერთხელაც არ უპოვია, მალე დანაზოგი გაიჩინა. მაშინ მეზობელმა უთხრა:

   -ხედავ, ძმაო, რამდენი სარგებელი მოაქვს ეკლესიაში სიარულს? სუ-ლიერადაც და ხორციელადაც გამდიდრდი. დამიჯერე, ოქრო არას-დროს მიპოვია გზაზე, მისთვის კი არ დავდიოდი ეკლესიაში, არამედ უფლის მცნებას მივსდევდი. მოგატყუე, მაგრამ ცოდვა მაინც არ ჩა-მიდენია, რადგან ეკლესიაში სიარულით ორივემ ის მოვიპოვეთ, რაც საარსებოდ გვჭირდებოდა.

   ეს მაგალითი გვიხსნის იმას, თუ რატომ ხდება, რომ ზოგიერთი, დიდი გარჯის მიუხედავად, გაჭირვებულია, სხვები კი ცოტას შრო-მობენ და კეთილდღეობით ცხოვრობენ. პირველები საკუთარი თავის იმედად არიან, მეორენი-უფლის იმედად. პირველები უფლის კურთ-ხევის გარეშე იღვწიან. ამათ კი წესად აქვთ, ყოველდღე ევედრონ და დახმარება სთხოვონ უფალს, ჭეშმარიტად ამბობს საღვთო სიტყვა: არა თუმცა უფალმან აღაშენა სახლი, ცუდად შურებიან მა-შენებელნი მისნი; არა თუმცა უფალმან დაიცვა ქალაქი, ცუ-დად იღვიძებენ მხუმილნი მისნი. ცუდად არს თქუენი ეგე აღმსთობაი, აღდეგით შემდგომად დასხდომისა, რომელნი შჭამთ პურსა სალმობისასა, რაჟამს სცეს ძილი მოყუარეთა მისთა (ფსალმ. 126, 1-2) და პირიქით: ესე უწყით, რამეთუ ღმე-რთის მოყუარეთა ყოველივე განემუარჯვების კეთილად (რომ. 8,28) ე.ი. ყოველივე ამისგან გამომდინარე, საჭიროა შევიგნოთ, თუ რამდენად აუცილებელია უფლის შეწევნა შრომის დროს და ყოველ-თვის შევთხოვოთ უზენაესს დახმარება. ჭეშმარიტად, თუ უფლის კურთხევაა, ყველაფერი კარგად იქნება; თუ კურთხევა არ არის, რამ-დენიც არ უნდა იშრომო, მხოლოდ თავს შეიწუხებ და სარგებელს ვერ მიიღებ. ამინ.

„სვინაქსარი". ტომი II.