როდესაც ლუციფერი ჯოჯო­ხეთის უფსკრულში ეშვებოდა, მის კვალდაკვალ გაიჟღერა ხმამ: "ხით სძლევ, მაგრამ ხითვე იქნები ძლეული". მან გაიგონა, მაგრამ დაავიწყდა, რადგან, როგორც კი ღმერთს განუდგა, უგნური გახდა და გულმავიწყი.

   ერთხელ გველად გადაიქცა და მოტყუებით აიძულა ევა კეთილისა და ბოროტის შეცნობის ხის ნაყოფი ეგემნა.

   ევამ (ღვთის ნების წინააღმდეგ) გასინჯა და ადამსაც მიაწოდა. ღვთის მცნების დარღვევას სამოთხიდან განდევნა მოჰყვა. მეტად გაიხარა მაშინ ლუციფერმა, რადგან არა აქვს სხვა სიხარული, ბოროტი სიხა­რულის გარდა. და იქვე, უეცრად, თავში ის სიტყვები მოუვიდა, რომლებიც ციდან დაცემისას მოესმა, ოღონდ არა ყველა, არამედ პირველი ნახევარი. გაიხსენა, როგორ ჟღერდა მის კვალდაკვალ: "ხით სძლევ", მაგრამ გაგრძელების გახსენება კი ვეღარ შეძლო.

   როდესაც ებრაელებმა ქრისტეს სიკვდილი მიუსაჯეს და ხის ჯვარს გააკრეს, ლუციფერმა მეტად გაიხარა, მას ხომ არა აქვს სხვა სიხარული, ბოროტი სიხარულის გარდა. უეცრად, იქვე მოაგონდა დავიწყებული სიტყვები, რომელთა გახსენებას საუკუნეების მანძილზე ცდილობდა და არ შეეძლო: "ხითვე იქნები ძლეული!"

   გაიხსენა და აუწერელმა შიშმა შეიპყრო. ხის ჯვარს, როგორც ცეცხლს, ისე გაექცა და ძრწოლაა­ტანილი გადაეშვა ჯოჯოხეთში. მთე­ლი ქვესკნელის ძალები შეგ­როვ­დნენ მის ირგვლივ და ამგვარი შიშის მიზეზს ეკითხებოდნენ, მას კი სიტყვის წარმოთქმაც არ შეეძლო. და მაშინ მოვიდა უფალი და დაარბია ჯოჯოხეთი.

   ასე აღსრულდა სიტყვები: "ხით სძლევ, მაგრამ ხითვე იქნები ძლეული"!