ღვთისა და ადამიანის ბუნების წინაშე უმძიმესი დანაშაულის, სექ-სუალური რევოლუციის ერთ-ერთი საშინელი შედეგია სოდომი-ტობის ფართოდ გავრცელება.

   დოქტორ ალფერ კისნის მოხსენების მონაცემებით, 1948 წელს, 16-55 წლის ამერიკელი მამაკაცებისა და ქალების 10 პროცენტი ჰომოსექსუ-ალი ან ლესბოსელი იყო.

   სექსუალური რევოლუციის და სოდომიტობის ფართო პროპაგანდის შემდეგ გეიებისა და ლესბოსელების წილი 2-3-ჯერ გაიზარდა და მოზრდილი მოსახლეობის 25-30 პროცენტს მიაღწია. აშშ-ში, ინგლის-ში, გერმანიასა და დასავლეთის სხვა ქვეყნებში სოდომიტობა არა მარტო ლეგალიზებულია, არამედ შეღავათებითაც სარგებლობს. ამ ქვეყნების კანონებით, სოდომიტებს აქვთ დაქორწინების, ბავშვების აღსაზრდელად აყვანის, საბავშვო დაწესებულებებსა და სკოლებში მასწავლებლობის უფლება. პრაქტიკულად, ყველა ამ ქვეყანაში სოდომიტები მთავრობის წევრები არიან.

   სოდომიტობა იუდაისტურ-თალმუდისტური კულტურის განუყოფე-ლი ნაწილია და ყოველთვის ჰქონდა მებრძოლი ანტიქრისტიანული ხასიათი.

   ბიბლიაში (დაბად. თავი 19) მოთხრობილია ქალაქების - სოდომისა და გომორის შესახებ, რომლის მაცხოვრებლები ჰომოსექსუალები და პედოფილები იყვნენ. სოდომელების დანაშაულებრივი ქმედებების მთელი სიმძიმე მათი სქესობრივი გრძნობების არანორმალურობიდან და გაუკუღმართებიდან წარმოდგებოდა, რითაც იშვა ბუნების საწინააღმდეგო მანკიერებანი და რასაც მოგვიანებით, ამ ქალაქის სახელის მიხედვით, „სოდომური ცოდვა" ეწოდა. ძველ ებრაელებში და, განსაკუთრებით, უზნეო ქალაქის ბინადარ სოდომელებს შორის, ამ საძაგელი დანაშაულის ფართო პრაქტიკაზე ბიბლიის მთელი რიგი ადგილები მოწმობენ.

   სოდომიტობა ქრისტიანულ ეთიკაში განიხილებოდა, როგორც საშინელი, მომაკვდინებელი ცოდვა, დანაშაული ღვთისა და ადამიანის ბუნების წინააღმდეგ. მხილებულ სოდომიტებს საშინელი მოკვდინებით სჯიდნენ, მაგალითად, XV-XVI საუკუნეების გერმა-ნიაში ლესბოსელებსა და ჰომოსექსუალებს მხეცებს მიუგდებდნენ შესაჭმელად ან კოცონზე წვავდნენ. XX საუკუნემდე ქრისტიანული სახელმწიფოების კანონები ჰომოსექსუალობისათვის სასჯელს ითვალისწინებდა.

   სოდომიტური მოძრაობა და „ებრაული ემანსიპაცია" ყოველთვის ერთმანეთის მხარდამხარ მიდიოდნენ, საერთო ბელადების მეთაუ-რობით. თვით სოდომიტები, თავიანთი ბრძოლის დასაწყისს XIX საუკუნის ბოლოდან ითვლიან. 1997 წელს სან-ფრანცისკოში, სოდომიტების ერთგვარ მსოფლიო დედაქალაქში, ასი წლისთავის ზეიმი გაიმართა „სექსუალური გათავისუფლებისათვის" ბრძოლის დაწყებიდან.

   ამ „ზეიმისათვის" სოდომიტობის ისტორიისადმი მიძღვნილი მრავალნაირი ლიტერატურა და ბუკლეტი გამოიცა. მათი მიხედვით, სოდომიტური მოძრაობის სათავეებთან იუდაისტურ-თალმუდის-ტური კულტური ორი ცნობილი მოღვაწე დგას - ზიგმუნდ ფროიდი და მიგნუს ჰირშფელდი.

   ფროიდი, მსოფლიო იუდაიზმის კერპი, მართლმორწმუნე იუდევე-ლი და ებრაელთა მისტიკურ-რელიგიური მოძღვრების - კაბალისტი-კის განსაკუთრებული თაყვანისმცემელი იყო, აგრეთვე მასონური ლოჟის-„ბრაინ-ბრიტისა" და სიონისტური ორგანიზაციის წევრი. ფრო-იდის მეცნიერული შეხედულებები წარმოადგენდა კაბალისტიკის იდეების განვითარებას ფსიქოლოგიის სფეროში. კაბალისტური მოძ-ღვრებით, ნეტარება ცხოვრების არა მხოლოდ ძირითადი კატეგორიაა, არამედ მიზანიც არის. ნეტარების ენერგია ყოველივე არსებითის ხორცშესხმას წარმოადგენს. ქრისტიანობის პოზიციისათვის ამ მკრეხელურ მოსაზრებებს, ფროიდი თავის ფსიქოანალიზის თეო-რიაში ავითარებდა და აღნიშნავდა, რომ: ადამიანი ცხოვრობს ნეტა-რების პრინციპით, ისწრაფვის, დაიკმაყოფილოს თავისი სურვილები, პირველ რიგში-სექსუალური; მისი აზრით, კაცობრიობის მთელი კულტურა წარმოადგენს სექსუალური სურვილების, ადამიანური „ლიბიდოს" დაუკმაყოფილებლობის სუბლიმაციას. თუკი ადამიანი ვერ იკმაყოფილებს თავის სურვილებს, მაშინ იგი ხვდება გაუცნობიერებელ სფეროში და იწყება მისი შინაგანი ტრავმირება. ამ ტრავმირებისაგან თავის დაღწევა მხოლოდ ფსიქოანალიზის დახმა-რებით შეიძლება. შემდეგ ფროიდი აკეთებს სოდომიტებისათვის საგულისხმო დასკვნას, რაც კაბალისტიკის განვითარებას წარმოად-გენს - ადამიანი თავისი საწყისით ბისექსუალურია და ნებისმიერი მისი ახირება, სექსის სფეროში, ყოვლად ბუნებრივია. ფროიდის აზრით, ყოველგვარი აკრძალვა ამ სფეროში რელიგიურ (იგულის-ხმება: ქრისტიანულ) ცრურწმენას წარმოადგენს.

   ის, რასაც ფროიდი თეორიულად ასაბუთებდა, ჰირშფელდმა პრაქ-ტიკულად განახორციელა. 1896 წელს ჰირშფელდმა გამოაქვეყნა სტატია სათაურით - „საფო და სოკრატე", რომელშიც ამტკიცებდა, რომ სოდომიტობა სრულიად ნორმალური მოვლენაა და საზოგადოებამ იგი არ უნდა გაკიცხოს. 1897 წელს მდიდარი ებრაელების ფულით მან დააფუძნა „სამეცნიერო ჰუმანიტარული ფონდი" - მსოფლიოში პირ-ველი ლეგალურად არსებული სოდომიტების კავშირი, რომელმაც დაიწყო ჰომოსექსუალიზმის აქტიური პროპაგანდა და ხმაურიანი კამპანია წამოიწყო პრუსიული კანონის გასაუქმებლად, რომელიც მამაკაცებს შორის ჰომოსექსუალურ კავშირს კრძალავდა.

  1903-1922 წლებში ჰირშფელდის სოდომიტური კავშირი უშვებდა მსოფლიოში პირველ ალმანახს გეიებისა და ლესბოსელებისათვის - „ყოველწლიური მიმოხილვა გაურკვეველი სქესობრივი ორიენტაციის ადამიანებისათის". ჰირშფელდმა მოახერხა, მოეპოვებინა მაღალჩინო-სანი ჰომოსექსუალების მხარდაჭერა ვილჰელმ მეორის გარემოცვი-დან. ციხეებიდან გამოუშვეს ათასობით დამნაშავე სოდომიტი. 1907 წელს აგორდა დიდი პოლიტიკური სკანდალი - მოლტკე-ჰარდე-ჰემენბერგის საქმე, რომლის პროცესში გერმანიის საზოგადოებამ გაიგო, რომ ებრაელი ბელადების კალთას ამოფარებულ სოდომიტებს ძლიერი მხარდაჭესა აქვთ მთავრობაში.

   1919 წელს გერმანელმა ებრაელმა ა. ბრენტმა დაიწყო გამოცემა გაზეთისა „ევგენიი", რომელიც იყო „მამაკაცური კულტურის, მეგობ-რობისა და თავისუფლების" ორგანო. 1921 წ. მანვე, ვინმე ე. ფასბინდელთან ერთად, გამოსცა გაზეთი „მეგობრობა და თავი-სუფლება (ბურჟუაზიული მორალის წინააღმდეგ)" (1921). 1924 წლიდან გაზეთი გამოდიოდა სახელწოდებით „მეგობრობა" და თავი გამოაცხადა ყველა გეისა და ლესბოსელის ორგანოდ.

   აშშ-ში სოდომიტებმა ჩამოაყალიბეს თავიანთი კავშირი ჩიკაგოში, საფრანგეთში-პარიზში, ინგლისში-ლონდონსა და მანჩესტერში. იქმ-ნება სოდომიტების საერთო მსოფლიო ორგანიზაცია-„სექსუალური რეფორმების მსოფლიო ლიგა"...

   სოდომიტების თარეში და დანაშაულობანი მრავალ ქვეყანაში დიდ აღშფოთებას იწვევდა. არაერთი მაგალითია იმისა, როცა აღშფოთე-ბული ნორმალური ადამიანები სცემდნენ დამნაშავეებს, არბევდნენ და ცეცხლს უკიდებდნენ მათი კავშირებისა და რედაქციების ოფისებს. 1920 წელს, მაგალითად, განრისხებულმა მოქალაქეებმა დაშალეს მიუნჰენის ცენტრში სოდომიტების მიერ მოწყობილი მიტინგი, თვით ჰირშფელდი კი გვარიანად სცემეს. 1933 წლიდან გერმანიაში კვლავ აღდგა კანონი ჰომოსექსუალების წინააღმდეგ, ბევრი სოდომიტი კვლავ ციხეებში ჩასვეს, მათი „უწყინარი" ლიტე-რატურა კი დაწვეს.

წიგნიდან „Почему погибнет Америка" 

თარგმნა ჯემალ შონიამ 

ჟურნ. „მაყვლოვანი"