წმ. ბასილი დიდის სიტყვა სიკვდილის შესახებ

   სულის ხსნისათვის, უპირველესად, აუცილებელია უფლისა და მოყვასის სიყვარული. უსიყვარულოდ ვერც რწმენა და ვერც კეთილი საქმეები ვერ გადაგვარჩენენ. მოციქული ამბობს: და მაქუნდეს ღათუ წინასწარმეტყუელებაჲ და უწყოდი ყოველი საიდუმლოჲ და ყოველი მეცნიერებაჲ და მაქუნდეს ღათუ ყოველი სარწმუნოებაჲ ვიდრე მთათაცა ცვალებადმდე და სიყუარული თუ არა მაქუნდე, არა-ვე-რაჲ ვარ (1 კორ. 13,2). მაგრამ რამდენი ქრისტიანია ქვეყნად, რომელმაც არაფერი იცის სიყვარულის შესახებ? ცხოვრობს ადამიანი, დადის ეკლესიაში, ლოცულობს, მარხულობს, თითქოს მოწყალებასაც იღებს, მაგრამ ყოველივე ამას იმიტომ აკეთებს, რომ საჭიროა და რომ სხვებიც ასე იქცევიან. სინამდვილეში მისი გული ცივია, ის არც გონებით, არც გულით უფლისაკენ არ მიილტვის და არც ახლობლების მიმართ არის შემწყნარებელი. ეს, ძმებო, ჩვენს დროში არსებული არცთუ ისე იშვიათი ნაკლოვანებაა და, რაღა თქმა უნდა, დამღუპველია ჩვენთვის. ვიმეორებთ, უსიყვარულოდ არ არსებობს ხსნა, ვინაიდან ღმერთი სიყვარულია და სიყვარულში იგი ცხოვრობს - ვინც ღმერთში ცხოვრობს. სიყვარულია სულის ხსნის დასაბამი.

   წმინდა ბასილი დიდი სიკვდილის შესახებ სიტყვაში ამბობს: „რა სარგებელია ჩვენთვის, შვილო, თუკი მთელ მსოფლიოს დავიპყრობთ და სიყვარული არ გვექნება? რა წარმატებას მიაღწევს ის, ვინც მეფისათვის ან ბატონისთვის გაამზადებს მდიდრულ სუფრას და საკვების მარილით შეზავება დაავიწყდება? განა შერცხვენილი არ იქნება მის მიერ, ვისაც უხმო? ასეა სულის ხსნის საქმეშიც. უსიყვარულოდ ამაოა სულისათვის ღწვა, რადგან სიყვარულის გარეშე აღსრულებული საქმე, ღვთისთვის საამო არ არის. თუკი ვინმე იცავს ქალწულობას, მარხვას, ლოცულობს, მოწყალეა, უფალს მიუძღვნის ძღვენს, ეკლესიაში შესაწირი მიაქვს და ეს კეთდება უსიყვარულოდ, არ ეძღვნება უფალს, ყველაფერი ამაო იქნება.

   ამიტომ, არასოდეს იფიქრო უსიყვარულოდ რამის გაკეთება, თუკი იტყვი: „არ მინდა ჩემს ძმას შევურიგდე, უფალი კი მიყვარს", ტყუილია. წმინდა ბასილი დიდი ამბობს: „სიყვარულის ძალა დაუმარცხებელია! სიყვარული უსაზღვროა! არაფერია მასზე აღმატებული, არც დედამიწაზე და არც ცაში, სიყვარული სათავეა ყოველგვარი კეთი-ლისა, ყოველგვარი სათნო საქმის მარილია. კურთხეულია ის, ვინც სიყვარულს შეიმოსავს: მისი ჯილდო ყოველდღიურად იზრდება, მისთვის დიდების გვირგვინი მზადდება, მას შენატრიან ანგელოზნი და უფალი არასდროს განეშორება. ღმერთი სიყვარულია: და თუკი სიყვარულით ვცხოვრობთ, მაშინ ჩვენ უფალში ვცხოვრობთ და თავად უფალი - ჩვენში".

   ხედავთ, ძმებო, აქედან გამომდინარე ჩანს, რომ სულის ხსნისათვის საჭიროა სიყვარულში განმტკიცება, რაც ქრისტიანობის ძირითადი საფუძველია. ამიტომ ეცადეთ, გააღვივოთ და ფესვი გაადგმევინოთ მას თქვენში. ეს იქნება ყოველგვარი სიკეთის დასაბამი. ყოველგვარი საქმე ღვთის სიყვარულით, მისი სახელის სადიდებლად აკეთეთ და გახსოვდეთ, რომ ყველაფერი, რასაც უფლისათვის არ აკეთებთ, უსარგებლო და ამაოა, ასეთი ღვაწლი არც უფალს ესათნოება და არც ჩვენი სულისათვისაა სასარგებლო. იმისათვის, რომ გულში სიყვარული გავიმყაროთ, ხშირად მოვიგონოთ უფალი, მისი სრულქმნილება, მისი დიდებული საქმეები. წმინდა დიმიტრი როსტოველი ამბობს: „გახსენი გონებისა და გულის კარი, დაანთე საკუთარ გულში საღვთო სიყვარული, შენი სული მარად მღვიძარებდეს ღვთის ნების აღსასრულებლად და მაშინ ვეღარაფერი დაგამარცხებს, ვერც განსაცდელი, ვერც დევნულება, ვერც ცეცხლი, ვერც მახვილი". ამინ.

„სვინაქსარი". ტომი II. 

www.xareba.net - ის რედაქცია