თქმული ცოდვათა მონანიებისა და შენდობის შესახებ

  ჩვენ ხშირად ვამბობთ: „ვიღაცამ ცუდი გააკეთა და ამისთვის უფალი დასჯის მას. ვიღაცამ შესცოდა და უფლის რისხვას დაიმსახურებს, ვიღაცას კი საერთოდ არ მიეტევება ჩადენილი დანაშაული". გამოდის რომ ცოდვის მიტევება არავის ეღირსება. ასეა თუ არა ჭეშმარიტად?

   ერთ-ერთი მმარხველი ქალწული ბნელ სენაკში ჩაიკეტა და იქ 19 წელი მარხვაში გაატარა. მაგრამ ეშმაკის მანქანებით მომაკვდინებელ ცოდვაში ჩავარდა. საბედნიეროდ, მალე გონს მოეგო და უფალს ვედრება დაუწყო. მისი სინანული იმდენად ღრმა იყო, ხოლო მოღვაწეობა იმდენად მკაცრი, რომ ყველა ის სიკეთე დაივიწყა, რაც აქამდე აღასრულა და მხოლოდ ცოდვა ახსოვდა. ქალწული ცრემ-ლებით ევედრებოდა ღმერთს და ამბობდა: „უფალო, შენ ხარ დიდებული მეუფე, რომელმაც ჩვენი ცოდვები იტვირთა. შენ არ გსურს ცოდვილის სიკვდილი, შენ არ ივიწყებ დაღუპვის პირად მყოფს, შენ ყველას გადარჩენა და გამოფხიზლება გსურს. ამიტომ, გევედრები, მიხსენი მე ცოდვილი, ვიღუპები, გადამარჩინე და შენმიერი სიკეთე მომივლინე!" ასე ლოცულობდა იგი და უფალმა ეს ლოცვა შეისმინა. 30-წლიანი მოღვაწეობის შემდეგ ცოდვა მიეტევა.

   ეს ამბავი ერთ-ერთ მოძღვარს ეუწყა და ყველას ეუბნებოდა, რომ „ამ მონაზონმა თავისი ღრმა სინანულით უფრო აამა ღმერთს, ვიდრე ქალწულობით". ყოველივე ამას იქამდე მივყავართ, რომ ცოდვილთა ხელაღებით განსჯა არ შეიძლება, ვინაიდან ჩვენ არ ვიცით ჭეშ-მარიტად, თუ ვინ და როგორ ინანიებს ჩადენილ საქციელს. ამ ნეტარმა ქალწულმა გული მორჩილებით აღივსო, მთელი ცხოვრება სიმდაბლეში გაატარა და თავისი ღრმა სინანულის გამო არ განგდე-ბულა თავისი მეუფის, იესო ქრისტეს მიერ.

   აქედან აშკარაა, ცოდვილის ჭეშმარიტი განსჯა მხოლოდ მაცხოვარს შეუძლია და საერთოდ, როგორ უნდა განვიკითხოთ ახლობლები, როდესაც მათთან შედარებით თავად ათასჯერ უფრო ცოდვილები ვართ? როგორ უნდა განვსაჯოთ სხვები, როდესაც უფლის წყალობა მონანულთა მიმართ განუსაზღვრელია? დაბოლოს, როგორ შეგვიძლია სხვათა განსჯა, როცა ჩვენსა და საღვთო სამსჯავროს შორის უდიდესი უფსკრულია? ამიტომ, ნუ წინაისწარ ჟამსა რას განიკითხავთ, ვიდრემდის მოვიდეს უფალი, რომელმანცა განანათლოს და-ფარული იგი ბნელისაჲ და განაცხადნეს ზრახვანი იგი გულ-თანი, და მაშინ ქებაჲ იყოს კაცად-კაცადისაჲ ღმრთისა მიერ (1 კორ. 4-5). ამინ.

„სვინაქსარი". ტომი II.