მშობლების სწორი დამოკიდებულება შვილების ხეიბრობისადმი

 

   არიან ისეთი მშობლები, რომლებიც, ორსულობისას თუ შეიტყვეს, რომ ხეიბარი შვილი უნდა შეეძინოთ, აბორტზე თანხმდებიან და შვილებსაც სასიკვდილოდ იმეტებენ. ისინი არ ფიქრობენ, რომ მათ შვილებსაც აქვთ უკვდავი სული. ძალიან ბევრი მამა მოდის და მეკითხება: ,,ჩემი შვილი ნაკლიანი უნდა იყოს?! რატომ გვექცევა ღმერთი ასე? მე ამის გადატანა არ შემიძლია ." ღვთისადმი რაოდენ კადნიერებასა და ურცხვობას შეიცავს ამგვარი დამოკიდებულება, ამგვარი სიჯიუტე, ამგვარი ეგოიზმი! ღმერთი თუ დაეხმარა, ასეთი ადამიანი კიდევ უფრო უარესები გახდებიან. ერთხელ ჩემთან სენაკში მამასთან ერთად მოვიდა სტუდენტი, რომელიც ზრახვებს ჭკუაზე შეეშალა .ამ ყმაწვილს ელექტროშოკით მკურნალობდნენ. საბრალო საკუთარ სახლშიც კი ძალიან იყო შევიწროვებული. ის ღვთისმოსაობით გამოირჩეოდა.როდესაც მეტანიებს აღასრულებდა, თავს მიწაზე ურტყამდა: ,, იქნებ ღმერთმა შემიწყალოს მე და შეიწყალოს ის მიწა, რომელსაც ურტყამენ ." ამბობდა იგი. ის ფიქრობდა, რომ ღმერთი შეიწყალებდა მიწას, რომელსაც ის თავისი დარტყმებით ტკივილს აყენებდა და ასევე შეიწყალებდა თავად მასაც! ამან ჩემზე შთაბეჭდილება მოახდინა. ეს ახალგაზრდა საკუთარ თავს უღირსად თვლიდა. როდესაც მდგომარეობა უარესდებოდა, ის წიდა მთაზე ჩამოდიოდა ხოლმე. მე მის ზრახვებს ვაწესრიგებდი და ორი-სამი თვის განმავლობაში მეტ-ნაკლებად კარგად იყო, მერე კი ყველა თავიდან იწყებოდა. მამამისს არ სურდა, ნაცნობებს მისი შვილი ენახათ, რადგან ეს მის პატივმოყვარეობას ლახავდა. იგი საკუთარი ეგოიზმისაგან იტანჯებოდა. „ჩემი შვილი ხალხის თვალში ჩემს კომპრომეტირებას ცდილობს ." გამომიცხადა მან. როდესაც ეს გაიგონა, ვაჟმა უთხრა: ,,მომისმინე, სჯობს, შეეგუო. აი, მე გიჟი ვარ და შესაბამისად ვიქცევი! შენ რა?! გინდა, რომ წესიერების ვიწრო ჩარჩოებში გამომამწყვდიო? იცოდე, რომ გიჟი შვილი გყავს და ამის შესაბამისად მოიქეცი. შენს გარდა რა, გიჟი შვილი არავის ჰყოლია ?!" მაშინ ვიფიქრე: ,, აი, ეს მესმის! ვინ არის ახლა ამ ორ შორის ჭკუიდან შეშლილი?!

   ხედავთ, არც თუ იშვიათად სადამდე მიდის ეგოიზმი?! მამამ შეიძლება, საკუთარი შვილის სიკვდილიც კი ინატროს! ერში რომ ვცხოვრობდი, ერთ გონებრივად ჩამორჩენილ ბავშვს ვიცნობდე. როდესაც მშობლები სტუმრად მიდიოდნენ, თან არ მიჰყავდათ, რომ მის გამო არ შერცხვენილიყვნენ. მეც დამცინოდნენ, იმიტომ, რომ ამ ბავშვს ვესაუბრებოდი ხოლმე. თუმცა მას ჩემს გულში უკეთესი ადგილი მივუჩინე, ვიდრე მათ, ვინც მას დასცინოდნენ.

                                                               

 

                              მამა პაისი მთაწმინდელი