მორჩილებისათვის - წმიდა ეგნატე (ბრიანჩანინოვი)

 

   გულით გიყვარდეს უფალი იესო - ქრისტე და შემდგომ შეიყვარე მოყვასი შენი. არ გქონდეს უფლის სიყვარული და მოყვასი გიყვარდეს - ეს საშიშია, რამეთუ „ნუ იქნები მონა კაცისა", ბრძანებს მოციქული.

   მუდამ გულში ჩამწვდომი იყო წმიდა იოანე ნათლისმცემლისა და წინამორბედის სიტყვები: „რომელსა აქუნდეს სძალი, იგი სიძე არს, ხოლო მეგობარი სიძისა, რომელი ჰსდგას და ესმის მისი, სიხარულით უხარის ხმითა სიძისათა. ესე უკუე სიხარული ჩემი აღსრულებულ-არს. მისა ჯერ არს აღორძინებად, ხოლო ჩემდა მოკლებად" (იოანე III, 29-30).

   აქედან გამომდინარე, სულიერი მოძღვარი ჯერ ზეციურ სიძეს უნდა ჰმსახურობდეს, ადამიანთა სულები მას უნდა დაუახლოვოს და არა საკუთარ თავს, უნდა აუწყოს ყველას ქრისტეს უსაზღვრო, ენით აუწერელი სილამაზე, სახიერება და ძალისხმევა, რათა მათ შეიყვარონ იესო ქრისტე, ჭეშმარიტად ღირსი სიყვარულისა, ხოლო მოძღვარმა დიდი და მდაბალი იოანე ნათლისმცემლის მსგავსად გზა იესო ქრისტეს უნდა დაუთმოს, თავი დაიმდაბლოს მოწაფეთა წინაშე, რათა ამგვარი თავის დამცირებით სრულყოს ისინი სულიერად. რამეთუ, ვიდრე მოწაფეებში ხორციელი გრძნობა სჭარბობს - მოძღვარს განადიდებენ. სულიერად ამაღლებულნი კი, უწინარეს ყოვლისა, განადიდებენ ქრისტეს, ხოლო მოძღვარს, როგორც ღვთის მადლცხებულ მსახურს.

   მიკერძოებას ნუ გამოიჩენ მოძღვრის მიმართ. მრავალმა ეს გაფრთხილება ყურად არ იღო და მოძღვართან ერთად ეშმაკი მახეში გაება. მოძღვრის რჩევა-დარიგების აღსრულება და მორჩილება სათნოა ღვთისათვის, ვიდრე მიკერძოებაში არ გადაიზრდება. მიკერძოების გამო ზოგჯერ საყვარელ ადამიანს კერპად გაიხდიან, კერპისადმი შეწირული მსხვერპლი ღმერთს განარისხებს და ასე გადის ცხოვრების დღენი, წყალში ჩაყრილი კეთილი საქმენი, მათი კეთილსურნელება ქარს მიაქვს და სიმყრალით ქარწყლდება, ამიტომ კერპს გულში ადგილს ნუ მიუჩენთ.

   და შენც, მოძღვარო, ეცადე ცოდვაში არ ჩადგა ფეხი, ნუ ეცდები ღმრთის ადგილი დაიკავო ახლადმოქცულთა სულებში. წმიდა იოანე ნათლისმცმელს მიბაძე - ეცადე ქრისტე განადიდონ შენმა მოწაფეებმა შენი დამცირებით. ოდეს იხილავ, თუ როგორ დამდაბლდი, მაშინ აღივსები სიხარულით, სულში საოცარი სიმშვიდე დაისადგურებს და ცხადად იგრძნობ, რომ აღსრულებულა მაცხოვრის სიტყვები: „რომელმან დაიმდაბლოს თავი თვისი, იგი ამაღლდეს".

   ნეტარ არიან სახარებისეული სწავლების გულმოდგინეთ აღმსრულებელნი, რომლებმაც ხორციელი ზრახვანი და ვნებათაღელვანი უგულებლყვეს. როგორც დაცემული სხეულის სურვილები ცოდვითაა სავსე, ასევეა დაცმული სულისაც. დაცემული ადამიანი ეძებს აღასრულოს საკუთარი ნება, გახდეს მარტოსული, დამოუკიდებელი არსება, პირველობას იჩემებს და პატივმოყვარეა. სახარება ბრძანებს ამგვარი ცხოვრებისაგან განდგომას, ღვთის ნების აღიარებას და საკუთარი ნების უარყოფას. სახარება მოითხოვს, რომ ადამიანმა მხოლოდ ღმერთს მიაგოს საღმრთო პატივი, თვითონ კი ქმნილებათა შორის დაიკავოს კუთვნილი ადგილი.

 

წიგნიდან „ლიმონარი 2" 

 

Xareba.net - ის რედაქცია