წმ. ეფთვიმე მთაწმინდელი „წინამძღვარის“* მიხედვით (ნაწილი 3)

 

განღმრთოებისათჳს ბუნებისა მის ჴორცთა ქრისტესთა

 

   1. / ხოლო ესე ჯერ-არს უწყებად, ვითარმედ არა თუ შეცვალებითა ბუნებათაჲთა ანუ სხუად მიქცევითა, ანუ შერწყუმით, ანუ შერევნულებით ითქუმის განღმრთობაჲ ჴორცთა ქრისტესთაჲ, ვითარცა იტყჳს ღმრთისმეტყუელი გრიგოლ, ვითარმედ: ერთმან მან განაღმრთო და მეორე იგი ღმერთ იქმნა. 2. და კუალად იტყჳს, ვითარმედ: მინდობილ ვარ თქუმად, თუ სწორ ღმრთისა იქმნა,* რამეთუ ესე არა შეცვალებ/ითა ბუნებისაჲთა ითქუმის, არამედ შეერთებისა მისთჳს, რამთუ განგებულებაჲ ერთგუამ იქმნა და განუყოფელად შეერთო ღმრთისა სიტყუასა კაცობრივი იგი ბუნებაჲ და ორნი იგი ბუნებანი ერთგუამ იქმნეს, ვითარცა ვიტყჳთ განჴურვებასა რკინისასა. 3. რამეთუ ვითარცა განკაცებასა მას ღმრთისა სიტყჳსასა უცვალებელად და უქცეველად აღვიარებთ, ეგრეთვე განღმრთო/ბასა ჴორცთა მათ საუფლოთასა ვქადაგებთ. 4. რამეთუ სიტყუაჲ ჴორციელ იქმნა, არამედ არსებისაგან / ღმრთეებისა თჳსისა არა იცვალა, არცა დიდებულთა მათგან ღმრთეებისა სიმაღლეთა. და ეგრეთვე ჴორცნი იგი საუფლონი დაღაცათუ განღმრთდეს, არამედ თჳსისა ბუნებისაგან არა იცვალნეს, / არცა წესთა მათგან ბუნებითთა, რამეთუ შემდგომად შეერთებისაცა ეგნეს ბუნებანი შეურევნელ და თჳთებანი მათნი უვნებელ. ხოლო ჴორცნი უფლისანი ზიარ იქმნეს საღმრთოთა საქმეთა შეერთებითა მით ღმრთისა სიტყჳსაჲთა ერთგუამოვნებად და თჳსისა ბუნებისა თჳსებაჲ შეუხებელად ეგო. ხოლო ბუნებისა უაღრესთა მათ და დიდებულთა საქმეთა არა თუ თჳსისა წესისაგან და საქმისა, შეერთებულ იყო მისდა. ვითარცა რკინაჲ იგი გან/ჴურვებული სწუავს, არა ბუნებითა თჳსითა აქუს მწუელობაჲ, არამედ შეერთებითა მით ცეცხლისაჲთა მოიგო ესევითარი ძალი, 5. / ეგრეთვე ბუნებაჲ იგი ჴორცთა უფლისათაჲ მოკუდავ იყო თჳსითა ბუნებითა და ცხოველსმყოფელ შეერთებითა მით ღმრთისა სიტყჳსაჲთა. ეგრეთვე ნებისა მის ღმრთივშუენიერებასა და განღმრთობასა ვიტყჳთ: არა თუ ბუნებითი წესი მისი იცვალა, ნუ იყოფინ, არამედ რამეთუ შეერთო საღმრთოსა მას და ყოვლად ძლიერსა ნებასა და იქმნა ნებაჲ ღმრთისა განკაცებულისაჲ. 6. ხოლო ესე საცნაურ არს, ვითარმედ განღმრთობაჲ ბუნებისაჲ და ნებისაჲ გამომაჩინებელ არს და მომასწავებელ ორთა მათ ბუნებათა და ორთა ნებათა. რამეთუ ვითარცა განჴურვებაჲ რკინისაჲ არა შესცვალებს ბუნებასა მას რკინისასა ბუნებად ცეცხლისა, არამედ აუწყებს განჴურვბულსა / მას რკინასა და განმაჴურვებელსა ცეცხლსა, და არა ერთისა ბუნებისა, არამედ ორთა მომასწავებელ არს, ეგრეთვე განღმრთობაჲ კაცებისაჲ არა ერთისა ბუნებისა შე/მზადებასა გამოაჩინებს, არამედ ორთა ბუნებათა ერთგუამოვნად შეერთებასა გულისჴმა-გჳყოფს. 7. იტყჳს უკუე წმიდაჲ გრიგოლ ღმრთისმეტყუელი, ვითარმედ: ერთმან მან განაღმრთო და მეორე იგი ღმერთ იქმნა.* ვინაჲთგან ერთსა იტყჳს და მეორესა, საცნაურ არს, ვითარმედ ორთა ბუნებათ/ა გვაუწყებს - სრულსა ღმერთსა და სრულსა კაცსა. (გაგრძელება...)