სინანულისთვის (ნაწილი II) - წმ. ეპისკოპოსი ეგნატე (ბრიანჩანინოვი)

 

   გავმხნევდეთ, ცოდვილნო! ჩვენთვის, სწორედ ჩვენთვის აღასრულა უფალმა დიადი საქმე თავისი განკაცებისა, ჩვენს სნეულებს მოხედა მიუწვდომელი მოწყალებით. დავუტეოთ მერყეობა! დავუტეოთ სასოწარკვეთილება და ეჭვები! შევიმოსოთ სარწმუნოება, გულმოდგინება, მადლიერება და შევუდგეთ სინანულს, ხოლო სინანულის მეშვეობით ღმერთს შევურიგდეთ. „და უსჯულომან უკუეთუ მოაქციოს ყოველთაგან უსჯულოებათა, რომელნი ქმნნა, და დაიცვნეს ყოველნი მცნებანი ჩემნი, და ყოს მსჯავრი და სიმართლე და წყალობა, ცხოვრებით ცხოვნდეს და არა  მოკუდეს. ყოველნი უსამართლოებანი მისნი, რომელნი ქმნნა, არა აღეხსენნეს მას, სიმართლესა შინა მისსა, რომელნი ქმნნა, ცხოვნდეს" (ეზეკ. 1, 21-22). ამას ამცნებს უფალი ცოდვილებს თავისი დიდი წინასწარმეტყველის პირით. 

   ჩვენი სუსტი ძალების შესაბამისად მივემსგავსოთ უფლის დიდ სიყვარულს ჩვენდამი, რამდენადაც ეს ძალუძს მისი ხელით შექმნილ, დაცემულ ადამიანს: შევინანოთ! შევინანოთ არა მარტო სიტყვით, არა მარტო ხანმოკლე, უმნიშვნელო ცრემლით, არა მარტო გარეგნული მონაწილეობით საეკლესიო ღმრთისმსახურებაში და საეკლესიო წესების შესრულებით, რასაც ფარისევლები სჯერდებოდნენ, არამედ ცრემლსა და გარეგნულ ღმრთისმოსაობასთან ერთად ვყოთ ნაყოფი, ღირსი სინანულისა: ცოდვილი ცხოვრება დავუტეოთ და სახარების მცნებებს მივდიოთ. 

   „რაჲსათვის მოსწყდებით, სახლო ისრაელისაო" (ეზეკ. 18,33)? რისთვის მოსწყდებით მარადიული სიკვდილით, ქრისტიანებო, თქვენი ცოდვების გამო? რისთვის ავსებთ ჯოჯოხეთის ჯურღმულს, თითქოს ქრისტეს ეკლესიაში არც კი არსებობდეს ყოვლისშემძლე სინანული? ეს უსასრულოდ კეთილი ნიჭი მიეცა „სახლსა ისრაელისასა" - ქრისტიანებს, და ნებისმიერ დროს, ნებისმიერი ცოდვის მიუხედავად ერთნაირი ძალით მოქმედებს: განწმენდს ყველა ცოდვას, აცხოვნებს ყოველს, ვინც ღმერთს შეუვრდება, თუნდაც ეს მისი სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებში მოხდეს. 

   „რაჲსათვის მოსწყდებით სახლო ისრაელისაო?" ქრისტიანები იმიტომ კვდებიან მარადიული სიკვდილით, რომ მთელი ამქვეყნიური ცხოვრების მანძილზე ერთადერთი რამით არიან გართულნი: ნათლისღებისას დადებულ აღთქმებს არღვევენ, ცოდვებს ემონებიან, არად აგდებენ უფლის სიტყვებს, რომელიც მათ სინანულისაკენ მოუწოდებს. თვით სიკვდილის წინაც კი, უკანასკნელ წუთებში, ვერ ახერხებენ სინანულის ყოვლისშემძლე ძალის გამოყენებას! ვერ ახერხებენ, რამეთუ არავითარი წარმოდგენა არა აქვთ ქრისტიანობაზე, ან თუ აქვთ, ერთობ ნაკლული და უთავბოლო, რომელსაც სრული უმეცრების სახელი უფრო შეჰფერის, ვიდრე რაიმე ცოდნისა. 

   „ცხოველ ვარ მე," - ამბობს უფალი, თითქოს იძულებულია ამით დაარწმუნოს ურწმუნონი და გულისხმა ჩაბეროს უგულისხმოებს, - „არა მინებს მე სიკვდილი უთნოჲსა <ბოროტი კაცისა>, ვითარ მოქცევაჲ მისი გზისაგან მისისა და ცხოვრება მისი" (ეზეკ. 33,11). „რაჲსათვის მოსწყდებით, სახლო ისრაელისაო?"

   იცოდა ღმერთმა კაცთა უძლურება, იცოდა, რომ ისინი ნათლისღების შემდეგაც განაგრძობდნენ ცოდვილ ცხოვრებას, და ამიტომ დააწესა თავის ეკლესიაში სინანულის საიდუმლო, რომელიც აღხოცს ნათლისღების შემდეგ ჩადენილ ცოდვებს. სინანული თან უნდა ახლდეს ქრისტეს რწმენას, წინ უნდა უძღოდეს ნათლისღებას, ხოლო მის შემდეგ უნდა განაქარვოს ქრისტეს რწმენას შედგომილი და ნათელღებული კაცის ცოდვები. 

   როდესაც ადამიანები იერუსალიმიდან და მთელი იუდეიდან მოდ-იოდნენ იოანესთან, რათა იორდანეში ნათელ-ეღოთ, ისინი თავიანთ ცოდვებსაც აღიარებდნენ მის წინაშე. იოანე კიბისაღმწერელი (თავი მე-4) ამბობს, ეს იმიტომ კი არ ხდება, რომ იოანე ნათლისმცემელს მათი ცოდვების ცოდნა რამეში სჭირდებოდა, არამედ იმიტომ, რომ სინანულის სიმტკიცისათვის ცოდვების მონანიებასთან ერთად მათი აღიარებაც საჭირო იყოვო. 

   იმავე წმ. მამის თქმით, სულს, რომელმაც ცის, რომ მოვალეა აღიაროს თავისი ცოდვები, ეს ცოდნა აღვირს ასხამს, ეხმარება, რომ აღარ გაიმეოროს ისინი; და პირიქით, აუღიარებელი ცოდვები სიბნელეში ჩადენილ საქმეებს ჰგვანან -  მათ გამეორებას არაფერი უდგას წინ. 

   ცოდვების აღიარებით ირღვევა მათთან კავშირი. ცოდვების მოძულება ჭეშმარიტი სინანულის ნიშანია, ღმრთის სათნო ცხოვრების წესის არჩევის ნიშანი. თუ ცოდვების ჩადენას მიეჩვიე, მათ აღიარებასაც მოუხშირე და მალე გათავისუფლდები ცოდვათა ტყვეობისგან, მაშინ კი მსუბუქად და სიხარულით შეუდგები უფალ იესო ქრისტეს. 

   ვინც ნიადაგ ღალატობს თავის მეგობრებს, იმას მეგობრები მტრებად უხდებიან და შორდებიან, როგორც მოღალატეს, მათი დაღუპვის მოსურნეს. ასევე, ვინც აღიარებს თავის ცოდვებს, იმას ტოვებენ ეშმაკები, რამეთუ დაცემული ბუნების სიამაყეს ეფუძნებიან და ვერ უძლებენ მხილებას, შერცხვენას. 

   ვინც განზრახ, შეგნებულად სცოდავს იმის იმედით, რომ მერე მოინანიებს, ის თვით ღმერთის მიმართ იქცევა მზაკვრულად. განზრახ და შეგნებულად მცოდველს უცაბედი სიკვდილი ეწვევა და არ ეძლევა ის დრო, რომელიც შესანანებლად ჰქონდა განზრახული. 

   აღსარების საიდუმლოთი აღიხოცება ყოველი ცოდვა, ჩადენილი სიტყვით, საქმით, გულისხმისყოფით. იმისათვის, რომ გულიდან ამოიძირკვოს დიდი ხნის ფესვგადგმული ცოდვილი ჩვევები, დროა საჭირო, საჭიროა მუდმივი სინანული. მუდმივი სინანული კი ნიშნავს გულის მუდმივ შემუსვრილებას, მუდმივ ბრძოლას გულისთქმასთან და გრძნობებთან, რომლებიც გულში ჩაბუდებული ცოდვილი ვნებების გამოვლინებას წარმოადგენენ, ხორციელი გრძნობებისა და მუცლის დათრგუნვას, სიმდაბლით ლოცვას და ხშირ აღსარებას. 

   ძმებო! ნებსითი ცოდვით დავკარგეთ წმინდა უმანკოება, რომლისთვისაც უცხო იყო არა მარტო ცოდვა, არამედ ბოროტის ცნობაც. ამ უმანკოების სულიერი ნათლით მოვედით სოფლად, შემოქმედის ხელით ქმნილნი, ჩვენ კი ის უმანკოებაც დავკარგეთ, ნათლისღებით განახლების შემდეგ რომ მოგვენიჭა, და ჩვენი შესამოსელი, მხსნელის მიერ განსპეტაკებული, ცხოვრების გზაზე ათასგვარი ცოდვით შევბღალეთ. ერთიღა დაგვრჩა განსაბანად - წყალი სინანულისა. და რა მოგველის, თუ განწმენდის ამ გზასაც უგულებელვყოფთ? წარვუდგებით უფალს ცოდვით შერყვნილი სულებით, რისხვით მოხედავს ღმერთი შებილწულ სულს და ჯოჯოხეთის ცეცხლს განუჩინებს სასჯელად. 

   „განიბანენით," - ეუბნება ღმერთი ცოდვილებს, - „წმიდა იქმნენით, მოსპენით უკეთურებანი სულთაგან თქუენთა წინაშე თუალთა ჩემთა, დასცხერით ბოროტთაგან თქუენთა და მოვედით და შევიტყუნეთ <მოდით და ვისაუბროთ>" (ეს. 1, 16-18). რითი მთავრდება ღმერთის ეს სამსჯავრო, რომლისკენაც ღმერთი ნიადაგ მოუწოდებს ცოდვილს მისი ამქვეყნიური ცხოვრების მანძილზე? თუ კაცი აღიარებს ცოდვებს, თავს-იდებს გულწრფელ სინანულს და ცოდვილ ცხოვრებას დაუტევებს, მაშინ ღმერთი თავის სამსჯავროზე ასეთ განჩინებას გამოიტანს: „უკუეთუ იყვნენ ცოდვანი თქუენნი, ვითარცა ღებილნი, ვითარცა თოვლი განვასპეტაკო, ხოლო უკუეთუ იყვნენ, ვითარცა ძოწეულნი მეწამულნი, ვითარცა მატყლი განვასპეტაკო" (იქვე). 

   და თუკი ქრისტიანი შეურაცხყოფს ღმერთის ამ უკანასკნელ, მრა-ვალმოწყალე გაფრთხილებას, მაშინ ეუწყოს მისგან საბოლოო წარწყმედა: „ხოლო უკუეთუ არა გინდესთ, არცა ისმინოთ ჩემი, მახვილმან შეგჭამნეს თქუენ, რამეთუ პირი უფლისა იტყოდა ამათ"( იქვე, 20), ამინ. 

წმ. ეპისკოპოსი ეგნატე (ბრიანჩანინოვი) 

წიგნიდან „კრებული" 

Xareba.net - ის რედაქცია