ჭეშმარიტი დიალოგები და მისი წინაპირობები

 

   საღვთისმეტყველო დიალოგების თაობაზე დადასტურდა, რომ ეკლ-ესია არ გაურბის დიალოგს. იგი ყველასათვის ღიაა და ცხონების მსურველთ თავისთან მოუწოდებს. ყოველი დიალოგის აუცილებელი და ურყევი წინაპირობაა, არ წარმოიშვას ეჭვი და კამათი ეკლესიის მაცხოვნებელი ჭეშმარიტების შესახებ. არამართლმადიდებელთა მხრიდან ცხონების საზღვრების არცნობის ან უარყოფის შემთხვევაში მათთან დიალოგი ხანგრძლივად კი არ უნდა გაგრძელდეს, არამედ დაცული უნდა იყოს დროის ისეთი ჩარჩოები, როგორსაც იცავდნენ კრებებზე წმიდა მამები. დიალოგი უნდა შეწყდეს, როგორც ეს თვით უფალმა გააკეთა მათ მიმართ, ვინც მისი სწავლება არ მიიღო: „ნუუკუე თქუენცა გნებავს წარსვლის?" (იოვანე 6, 67). მხოლოდ ამგვარად შეიძლება არსებობდეს იმედი, რომ არამართლმადიდებლები გააც-ნობიერებენ საკუთარ შეცდომას და დღესაც შეხვდებიან ეკლესიაში მარადიულ ქრისტეს: „უფალო, ვისა მივიდეთ ჩუენ? რამეთუ სიტყუანი ცხორებისა საუკუნოჲსანი გქონან შენ". (იოვანე 6, 68).

   ამგვარი ღირსეული და სამაგალითო პოზიცია შეინარჩუნა პროტ-ესტანტ ღვთისმეტყველებთან დიალოგში პატრიარქმა იერემია დიდმა თავის მეორე „პასუხში" (1581 წ.). მას შემდეგ, რაც სწრაფად დაადგინა, რომ ისინი საკუთარ უმეცრებაში რჩებოდნენ და „ეკლესიის მნათობ და ღვთისმეტყველ" წმიდა მამათა სწავლებას უარყოფდნენ, შეწყვიტა მათთან ურთიერთობა და თავიანთ გზაზე მიატოვა: „რადგან თითოეული თქვენგანი გათავისუფლდა ჩვენი ზრუნვისაგან, თქვენ და თქვენმა მიმდევრებმა დოგმატებზე, თუნდაც ეს განპირობებული იყოს მეგობრობისა და სიყვარულის საბაბით, წერეთ რაც გსურთ".

   კონფერენციაზე აღინიშნა, რომ საზიანო, გაუმართლებელი და ეკლ-ესიის ისტორიაში უპრეცედენტოა ერთიანობისათვის დიალოგების წარმართვა არა იმაზე, რაც ერთმანეთისაგან განგვასხვავებს და გვაშორებს, არამედ - მსგავსებებზე. რა აზრი აქვს საუბარს იმაზე, რასაც ვიღებთ და რაზეც ვთანხმდებით? აშკარაა, რომ სხვა მიზნებს ვემსახურებით, ვმალავთ განსხვავებებსა და უფსკრულს ჩვენ შორის, რათა არ დაირღვეს არამართლმადიდებელთა სიმშვიდე, კეთილგან-წყობა და ხელი შეეწყოს მართლმადიდებელთა ხარჯზე პროზე-ლიტურ საქმიანობას.

   იმის გამო, რომ არსებობს ჭეშმარიტი კრებსითობის დეფიციტი, აუ-ცილებელია არამართლმადიდებლებთან ნებისმიერი ურთიერთობის გადაწყვეტილებას ჰქონდეს სინოდალური თანხმობა და ეკლესიის მრევლი სრულიად იყოს ინფორმირებული. ბოლოს, შეკრებილები მიესალმნენ და შეაქეს იმ მართლმადიდებელი ეკლესიების არ-გუმენტები, რომლებიც გამოვიდნენ ან აპირებენ საღვთისმეტყველო დიალოგებიდან და „ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოდან" გამოსვლას. იერუსალიმის საპატრიარქომ მსგავსი არგუმენტები გამოხატა 1992 წლის 22 სექტემბერს თავის ისტორიულ წერილში, რომელიც და-ეგზავნა ავტოკეფალურ ეკლესიებს. იგი აცხადებდა, რომ წყვეტს საღვთისმეტყველო დიალოგს „ყველა არამართლმადიდებელთან, რადგან იგი არა მარტო უსარგებლო, არამედ ზიანის მომტანია ზოგადად მართლმადიდებელი და განსაკუთრებით კი - იერუსალიმის უწმიდესი ეკლესიისათვის". (გაგრძელება...)

 

 

წიგნიდან „ეკუმენიზმი: წარმოშობა - იმედები - იმედგაცრუება" 

 Xareba.net - ის რედაქცია