გზები, რომლებაც ვირჩევთ

 

    რა მოელის მართლმადიდებელს მომავალში?

   თუკი ირგვლივ მიმოვიხედავთ, ერთი შეხედვით, დასკვნები არ იძ-ლევა დამშვიდების საბაბს. მავანი შემთხვევით როდი საუბრობს „ჩვენს დამარცხებაზე", მაგრამ განა შეიძლება საუბარი დამარცხებაზე, როცა თვითონ მაცხოვარმა ბრძანა: „კლდესა ზედა აღვაშენო ეკ-ლესიაი ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას". (მათ. 16; 18).

   უფალი იესო ქრისტეს მიერ გაცხადებული ჭეშმარიტებისაგან საყო-ველთაო განდგომას წინასწარმეტყველებს სახარება, მოციქულთა წერილები, აპოკალიფსისი, მაგრამ იქვეა ნათქვამი ერთგულ ქრი-სტიანთა მიერ ჭეშმარიტების შენარჩუნების შესახებ: „ნუ გეშინინ მცირესა მაგას სამწყსოსა, რამეთუ სათნო-იყო მამამან თქუენმან ზეცათამან მოცემად თქუენდა სასუფეველი" (ლუკ. 12; 32). ანკი რომელ დამარცხებაზე ლაპარაკი, როცა შვილებს მშობლები ტაძრებში მიჰყავთ, ათეისტები და კომუნისტები მტკიცე მართლმადიდებლებად ყალიბდებიან, არაერთმა ბერმა, მღვდელმა თუ ერისკაცმა თავისი ცხოვრებითა და რწმენისათვის თავგანწირვით დაამტკიცეს მართლმა-დიდებლობის უძლეველობა.

   ახლა მასშტაბურად განიხილება საკითხი: როგორ შევინარჩუნოთ მა-რთლმადიდებლობა, როგორ გადავარჩინოთ სამშობლო? გვაძლევენ უამრავ რჩევას - სერიოზულსა და საყურადღებოს, მაგრამ მრჩეველთა უმრავლესობა ვერ ამჩნევს, რომ ამ საყოველთაო, გლობალური საკითხების გამო გადაუჭრელი გვრჩება უმთავრესი: როგორ ვცხო-ნდეთ? პასუხი კი ძალზე მარტივია: აღასრულე მცნებები, რომლებიც სიმდაბლესა და სიყვარულს გიქადაგებენ, შეასრულე ყველაფერი, რასაც ეკლესია, წმინდანები გასწავლიან და ცხონდები.

  ყველა დროში, განსაკუთრებით კი დღეს, ეკლესიისაგან განდგომის საშიშროების წინაშე, ჩვენთვის მნიშვნელოვანია ქრისტიანული ჭეშმარიტების - დოგმატების ცოდნა. ეს ჭეშმარიტებანი განყენებული წესები ან მსჯელობა როდია, არც მშრალი კანონებია, რომლებიც აუცილებლად უნდა დაიზუთხო, მათ უდიდესი მნიშვნელობა ენიჭებათ ჩვენი ცხონების საქმეში.

   იმისათვის, რომ სწორად წარმართო ცხონებისათვის ბრძოლა, აუცი-ლებელია დოგმატების - ქრისტიანული რწმენის საფუძვლებისა და სულიერი ბრძოლის წესების ცოდნა. ჩვენ განუწყვეტლივ უნდა ვუღრმავდებოდეთ რწმენის სიმბოლოს, სულსაც არაა საჭირო რწმენა „ბრმა" იყოს, როგორც ამას ზოგიერთი მიიჩნევს. უმეცრებას ან ჭეშმარიტებისადმი უყურადღებობას უხეში ცდომილებისაკენ: ერესე-ბის, ცრუმორწმუნეობის, ცრუსიბრძნისაკენ მივყავართ, რომლებიც არანაკლებ დამღუპველია, ვიდრე წარმრთობა ან ურწმუნოება.

   ქრისტიანებისათვის, და არა მარტო მათთვის, დაუშვებელია მართ-ლმადიდებლობის ზედაპირული ცოდნით დაკმაყოფილება. ჩვენ განუწყვეტლივ წინ უნდა მივიწევდეთ ჭეშმარიტების შემეცნების გზაზე, ოღონდ ამასთან სიმდაბლესაც ვინარჩუნებდეთ.

   ჭეშმარიტებისაგან განდგომას, ჯერ კიდევ მოციქულთა დრო ჩაეყარა საფუძველი, შემდეგ მათ მაგალითს კათოლიკეებმა მისდიეს, რო-მელთაც ჯერ ეკლესიის მეთაურის ადგილი ღმერთის ნაცვლად პაპს მიაკუთვნეს, შემდეგ დაამახინჯეს სწავლება წმ. სამებისა და ღმრთისმშობლის შესახებ. მათ უკან მიჰყვნენ რეფორმატორები და პროტესტანტები, რომელთაც წმ. წერილი ისე განმარტეს, როგორც მოეგუნებათ და არა წმ. მამათა წმ. გადმოცემების შესაბამისად, რომელიც სულიწმინდის უშუალო ზემოქმედებით შეიქმნა და შეუცვლელია მართლმადიდებელი ეკლესიისათვის.

   დღეს ბევრი ვერ ხედავს განსხვავებას მართლმადიდებლობასა და კა-თოლიციზმს, პროტესტანტიზმსა და ქრისტიანობაში არსებულ სხვა რეფორმატორულ მიმდინარეობებს შორის.

   იმას, რომ კათოლიკეებმა და რეფორმატორებმა თავიანთ რჯულში ერესი შეიტანეს, ჭეშმარიტებას უღალატეს, პირდაპირ და დაბეჯი-თებით ამტკიცებდნენ ყველა დროის წმ. მამები.

   მაშ, ნუ ვიკეკლუცებთ „მეძავი დედაკაცის" - ქრისტეს მოღალატე ეკ-ლესიის წინაშე, რომელიც მრევლსა ანტიქრისტესაკენ მიუძღვის, არამედ ვუერთგულოთ მართლმადიდებელ ეკლესიას, იგია „დედაკა-ცი რომელსა ემოსა მზე", ვუერთგულოთ ქრისტეს, ვინაც თავის ერთგულ შვილებს უკანასკნელი ცდუნების - ანტიქრისტეს დროშიც კი დაიცავს (გამოცხ. 12).

   თანამედროვე ადამიანს, რომელიც დიდხანს იყო მოწყვეტილი სულ-იერ ფესვებს, განსაკუთრებით ესაჭიროება მოძღვრის რჩევა-დარიგება, რომელიც მას ცრუ სწავლებისაგან დაიცავს. საბედნიეროდ, ჩვენს დროში გამოიცა ყველაფერი, რაც აუცილებლად სჭირდება ქრისტიანს საკუთარ თავზე ყოველდღიური მუშაობისათვის. წმ. მამათა წერი-ლებში იპოვი პასუხს ყველა ცხოვრებისეულ კითხვაზე.

  ყველაფერს, რისი ცოდნაც აუცილებელია მათთვის, ვისაც სულის ცხონება სურს, წმ. წერილი და წმ. გადმოცემები შეიცავენ, ოღონდ საჭიროა მთელი ძალები მივმართოთ მცნებათა აღსასრულებლად და მაშინ პავლე მოციქულთან ერთად შევძახებთ: „სადა არს სიკუდილო! საწერტელი შენი? სადა არს ჯოჯოხეთო! ძლევაი შენი? ხოლო ღმერთსა მადლი, რომელმან მომცა ჩუენ ძლევაი ქრისტე იესოს მიერ უფლისა ჩუენისა"! (1 კორ. 15; 55-57).

   „იღვიძებდით უკუე, რამეთუ არა იცით, რომელსა ჟამსა უფალი თქუენი მოვიდეს" (მათ. 24; 42).

Xareba.net - ის რედაქცია