ანტონი დიდი და თანამედროვე ეკუმენიზმი - პროტოპრესვიტერი თეოდორე ზიზისი (ნაწილი I)

 

1) ჟამთა ცოცხალი კავშირი. კონფესიათაშორისი და ქრისტიანთაშორისი ურთიერთობის მსგავსება

 

   ღირსი ანტონი დიდის ხსენებას, ღვთის მადლითა და წმინდანის ლოცვა-კურთხევით, თესალონიკის ტაძარში უკვე ცამეტი წელიწადია აღვასრულებთ. ეს საბაბს გვაძლევს კიდევ ერთხელ მივმართოთ მის საოცარ „ცხოვრებას". ეს გახლავთ ყველა მომდევნო თაობის წმინდანთა მოღვაწეობის ლიტერატურული ნიმუში, შედგენილი მისი მოწაფის, მართლმადიდებლობის სვეტის, ალექსანდრიის მთავარეპის-კოპოსის, წმინდა ათანასე დიდის მიერ.

  „ცხოვრების" დიდი ნაწილი, შესატყვისი სულიერი დარიგებებით, ეძღვნება წმინდა ანტონის ასკეტურ მოღვაწეობას, მის ბრძოლას დემონებთან. მრავლადაა, აგრეთვე, საუბარი ღირსი მამის ჭეშმარიტად დიდი ღვაწლის შესახებ, როგორც „უდაბნოს აღმშენებელისა" - ის გახლდათ ფუძემდებელი მრავალი საძმოსი და ხელმძღვანელი მრავალი მეუდაბნოე მოღვაწისა. მან მრავალი ქრისტიანი დაარწმუნა, აერჩია მონაზვნური ცხოვრება. საბოლოოდ, მთებში გაჩნდა მონასტრები, უდაბნოებში დამკვიდრდნენ ბერები, რომლებმაც მიატოვეს ამქვეყნიური საკუთრება და ზეციერ ბინადართა რიცხვში ჩაეწერნენ.

  ღირსი ანტონი ორგზის გახდა იძულებული შეეწყვიტა მრავალწ-ლოვანი განდეგილური ცხოვრება, დაბრუნებულიყო ერში, რათა დაეცვა მართლმადიდებლობა, რომლის წინააღმდეგაც, ისევე როგორც დღეს, ამხედრებულიყვნენ არა მხოლოდ გარეგანი, არამედ კიდევ უფრო საშიში, შინაგანი მტრები.

   ქრისტიანობა თავდაპირველად თანამედროვე კონფესიათაშორისი ანტიქრისტიანული შეხვედრების ორგანიზატორთა მსგავსად არ მოუწოდებდა „თანაბარუფლებიანი პარტნიორული მოლაპარაკებე-ბისაკენ" სხვა რელიგიებთან, რომლებიც ნაწილობრივ ჭეშმარიტებაზე აცხადებენ პრეტენზიას. ქრისტიანობა განცხადდა, როგორც ერთა-დერთი ჭეშმარიტება, ერთადერთი გზა ცხონებისა, ჭეშმარიტი სინათლე, რომელიც არა სინათლის ნაკლებობას, არამედ ღვთის ვერშეცნობის, უმეცრების წყვდიადს, ცდომილებას უპირისპირდება: „გიხაროდენ მიმადლებულო ღვთისმშობელო ქალწულო, რამეთუ შენგან განხორციელდა მხსნელი სოფლისა, ქრისტე ღმერთი ჩვენი, იხარებდ შენცა მოხუცებულო მართალო სვიმეონ, რამეთუ მიიქუ მკლავთა შენთა განმათავისუფლებელი სულთა ჩვენთა, რომელი მოგვანიჭებს ჩვენ დიდსა წყალობასა." (მირქმის ტროპარი). ქრისტე ამბობდა, რომ იყო ერთადერთი გზა, ერთადერთი ჭეშმარიტება და სინათლე სხვა გზებსა, ჭეშმარიტებებსა და სინათლეებს შორის. ამას ცხადყოფს მისი სიტყვები, რომ ის (ქრისტე) არის ერთადერთი გზა, ჭეშმარიტება და სინათლე: „მე ვარ გზა, ჭეშმარიტება და ცხოვრება" (იონ. 8.16) „მე ვარ ნათელი სოფლისა" (იონ. 1.9) სახარების კატეგორიულობას ზოგიერთი რადიკალიზმისა და ფუნდამენ-ტალიზმის გამოვლინებად აღიქვამს. ძვირი დაუჯდათ ჭეშმარიტება წმინდა მოციქულებსა და მოწამეებს, რომლებმაც წამება და სისხლის ნთხევა არჩიეს სხვა „ჭეშმარიტებებთან" კომპრომისს, „მრავალკულ-ტურული მოდელის" მწკრივში ყოფნას, რელიგიათაშორისი კავში-რებისა და შეხვედრების ქადაგებას პირფერული „სიყვარულის" სულისკვეთებაზე რომ არის ამოზრდილი. (გაგრძელება იქნება...)

 

 

 

 

პროტოპრესვიტერი თეოდორე ზიზისი 

Xareba.net-ის რედაქცია