მოძღვრისა და სულიერი შვილების ურთიერთდამოკიდებულება სახელმწიფოებრივი მართვის სხვადასხვა ფორმებს ჰგავს (ნაწილი IV) - არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)
5-07-2015, 00:06
მონარქია - ეს სულიერ მოძღვარსა და მრევლს შორის ურთიერ-თობის გაცილებით
გონივრული მეთოდია. მონარქია, იდეალური მნიშვნელობით მართვაში გონივრულობას და ადამიანებისადმი
სიყვარულს მოითხოვს. მონარქის წინაშე ყველა თანაბარია, ის უმ-აღლეს ხელისუფალს წარმოადგენს,
ხელისუფალს, შემოფარგლ-ულს არა გარეგანი ინსტიტუტებით, არამედ ტრადიციებით. სულ-იერი
მოძღვრის სიტყვა უდაო უნდა იყოს, მაგრამ ამავე დროს გო-ნივრული და სამართლიანი. მონარქის
ბრძანების შემსრულებელმა უნდა იცოდეს, რომ გონივრულად იქცევა და ამ ბრძანებაში მის
კეთილდღეობაზე ზრუნვა იგულისხმება. მონარქი თვითმპყრობე-ლია, მაგრამ ის არ უცხოობს რჩევებს
და მისდამი თხოვნებს ისმენს. ჩვენს დროში სულიერი მოძღვარი თავის მრევლთან სამართლია-ნად
და გონივრულად უნდა იქცეოდეს და მორჩილება ამის სა-ფუძველზე მოითხოვოს, შეუძლია მოისმინოს
და შეასრულოს რჩე-ვები და თხოვნები, მაგრამ საბოლოო სიტყვა მას ეკუთვნის. ამ ფო-რმით
მართვისას დავა, კამათი და ა.შ. დაუშვებელია. შეიძლება მი-ცემული კურთხევის განმარტება
ითხოვო, მაგრამ მისი თვითნე-ბურად შეცვლა ან დარღვევა არ შეიძლება. თუმცა არის გამონაკ-ლისიც:
მონარქმა ტრადიციებით უნდა იხელმძღვანელოს, მოძღ-ვარმა კი - ეკლესიის კანონებით. ეკლესიის
გადმოცემათა და სახა-რებისეულ მცნებათა გარეშე სულიერი ხელმძღვანელობა ძალას კა-რგავს,
მონარქი კი უზურპატორი ხდება. (გაგრძელება იქნება...)
უკან დაბრუნება