სოდომიტობა - დანაშაული ღვთისა და ადამიანის ბუნების წინაშე (ნაწილი IV)

                                         

ქრისტეს მხედრობა ზნეობის სადარაჯოზე 

 

 

   

   მეორე მსოფლიო ომის შემდეგ სოდომიტურმა მოძრაობამ ისევ მოიკრიბა ძალა. „სექსუალური თანასწორობის საერთაშორისო კომი-ტეტის" ეგიდით, ტარდება სოდომიტთა მსოფლიო კონგრესები.

   მაგალითად, 1952 წლის 29 აგვისტო-2 სექტემბერს მაინის ფრანკ-ფურტში გაიმართა სექსუალური თანასწორობისთვის მებრძოლთა მე-2 კონგრესი. ეს იყო ბოლო თავყრილობა, რომელზეც გერმანელი სოდომიტები ლიდერობდნენ. 50-60-იან წლებში სექსუალურ დამნაშა-ვეთა ცენტრმა აშშ-ში გადაინაცვლა, ამერიკელი ჰომოსექსუალების-ა. კინსის, ი. ვერესის, დ. არგოს, ი. ვიზენბახის, რ. ვიზენჟაგერის სახელები ყველას ესმის და აშშ-ის უმსხვილესი, მილიონიანი ტირაჟის ჟურნალ-გაზეთები ვრცელდება. ნიუ-იორკში არსდება „სექსუალურ უმცირესობათა განვითარების ფრონტი", რომელიც სექსუალური რევოლუციის მთავარ შტაბად იქცა სოდომიტობის პროპაგანდისა და დანერგვის საკითხებში. სოდომიტების აქციები აშკარად მებრძოლ ხასიათს იძენდა. მაგალითად, 1969 წლის ზაფხულში ნიუ-იორკის კაფე „სტოუნუოლ ინში" გეიებმა და ლესბოსელებმა მოაწყვეს „ჯანყი" პოლიციელებისა და ყველა იმათ წინააღმდეგ, ვინც მათ მიმართ ილაშქრებდა, დამნაშავეები სცემდნენ პოლიციელებს, ცეცხლს უკიდებდნენ სახლებს. „აჯანყებაში" მონაწილეობდა 2 ათასზე მეტი სოდომიტი ნიუ-იორკიდან და მისი გარეუბნებიდან. ამ დროს სოდომიტები თავიანთ პირობებს კარნა-ხობდნენ ხელისუფლებას. გეიებმა და ლესბოსელებმა არა მარტო მიიღეს ყველა იურიდიული უფლება, რაზეც ზემოთ ვამბობდი, ამერიკელმა კანონმდებლობამ აკრძალა არათუ სოდომიტების წინააღმდეგ მოქმედება, არამედ მათი საქმიანობის წინააღმდეგ პროტესტის გამოთქმაც კი.

   სოდომიტობა ამერიკის დიდი ნაწილის ცხოვრების წესად იქცა. დღეს მისი სიმბოლოა ებრაელი მსახიობი, ლესბოსელი მადონა (ნამდვილი გვარ-სახელი - ლ. ჩიკონე). ძნელია წააწყდე სისაძაგლის, უგემოვნებისა და დემონსტრაციული თავაშვებულობის ამგვარ ნაზავს, რითაც მან გაიკეთა კარიერა. მთელი ამერიკის წინაშე ეს სოდმისტი გამუდმებით დასცინის ქრისტიანულ ეკლესიას, უსაძაგ-ლესად მკრეხელობს ქრისტიანული სიმბოლოების მიმართ.

   80-90-იან წლებში სოდომიტური „ქორწინებიანი" ამერიკაში მოდად იქცა. ათასობით გეი და ლესბოსელი კანონიერად შედის „ერთსქე-სოვან ქორწინებაში", ზოგიერთ შტატში მათ უპირატესობაც აქვთ, ბავშვების შვილად აყვანის დროს.

   სოდომიტმა ლიდერებმა მოითხოვეს, რომ მათი „ჯვრისწერა" ხორციელდებოდეს ეკლესიის მიერ. ქრისტიან მღვდელმსახურთა გაუბედავი პროტესტები სწრაფად იქნა ჩახშობილი ხელისუფალთა დახმარებით.

   სოდომიტების მოთხოვნებს პირველნი იუდეველები გამოეხმა-ურნენ. რეფორმატორული სინაგოგები ყოველგვარი ფორმალობის გარეშე ასრულებდნენ ჰომოსექსუალებისა და ლესბოსელების ქორწი-ნების წესს. ზოგიერთი მოყოყმანე რაბინის ეჭვების გასაფანტად, ფილადელფიაში ჩატარდა რეფორმატორული სინაგოგების რაბინთა ცენტრალური კონფერენცია-სულ 1750 რაბინმა ოფიციალურად მოიწონა სოდომიტური ქორწინებანი. „კონფერენციის გადაწყვეტი-ლება სავალდებულო ხასიათისაა", - განაცხადა ვისტფილდის (ნიუ-ჯერსი) სინაგოგის რაბინმა ა. კროლოვმა.

   სოდომიტობა ასევე მოიწონა აშშ-ის ბევრმა პროტესტანტულმა ეკლესიამ, კერძოდ: ლუთერანულმა, კალვინისტურმა, ევანგელის-ტურმა, აგრეთვე ეპისკოპალურმა ეკლესიამ, უნიატებმა და მეთოდის-ტებმა.

   სოდომიტური „ზეიმები" მოეწყო საკონცერტო დარბაზებში, კულ-ტურის ცენტრებში, ბიბლიოთეკებსა და მუზეუმებში.

   ზეიმების „კულტურული პროგრამა" განახორციელეს და დააფინან-სეს სოდომიტურმა და ცალკეულმა ებრაულმა ორგანიზაციებმა - სან-ფრანცისკოს ჰომოსექსუალებისა და ლესბიანელების ცენტრმა, გოე-თეს ინსტიტუტმა, ჰავეი მილკის ინსტიტუტმა, ჩრდილოეთ კალიფორნიის ფოლკლორის ცენტრმა, ებრაული ფესტივალების მოწყობის კომიტეტმა.

   „კულტურულ პროგრამაში", კერძოდ, შედიოდა:

   - ლექციების ციკლი ჰომოსექსუალიზმისა და ლესბიანობის ისტო-რიისა და პრაქტიკის შესახებ, გოეთეს ინსტიტუტის ბიბლიოთეკისა და ქალაქის მთავარ ბიბლიოთეკაში.

   - გეიებისა და ლესბოსელების გუნდების კონცერტები, კალიფორ-ნიის მასონური ტემპლის დიდ დარბაზში;

   - გეიებისა და ლესბოსელების ცხოვრების შესახებ კლასიკური ფილმების ჩვენება ქალაქის კინოთეატრებში;

   - სოდომიტური ფილმების საკონკურსო ფესტივალების ჩატარება სოდომიტების მთავარ კინოთეატრში, კასტროს რაიონში;

   - მაგნუს ჰირშფელდის სახელობის სექსოლოგიის მუზეუმის გახსნა.

   სოდომიტური ზეიმების კულმინაციად იქცა დიდი გეიპარადი სოდომიტების საერთაშორისო დედაქალაქის ცენტრალურ ქუჩებში. ეს იყო ნამდვილად სატანისტური სანახაობა, რომლის სახეები თითქოს გოიას ფანტასმაგორიული კაპრიჩიოდან ჩამოვიდნენ.

   სან-ფრანცისკოში გეიპარადები თუმცა ყოველწლიურად ტარდება (1970 წლიდან ეს 27-ე იყო), ქალაქის მცხოვრებნი ერთხმად აღნიშნავდნენ, რომ ასეთი რამ მათ არასოდეს უნახავთ. ოფიციალური მონაცემებით, სოდომიტურ ღრეობაში მონაწილეობდა 500 ათასიდან 700 ათასამდე ადამიანი 10 საათიდან 18 საათამდე. ქალაქის ცენტრის ახლომდებარე ქუჩები სავსე იყო სოდომიტებითა და მათი თანამგრძნობებით; ყველგან საქმიანად ფუსფუსებდნენ გეიები და ლესბიანელები, ამზადებდნენ ტექნიკას, ტრანსპარანტებს, დროშებს, სატანისტურ და სოდომურ სიმბოლოებსა და ნიშნებს; უპირველესად, თვალშისაცემი იყო მასობრიობა და ორგანიზებულობა, რისთვისაც დიდი ფული - ათობით მილიონი დოლარი იქნა გაღებული.

   მასშტაბური გეიპარადი პირადად სან-ფრანცისკოს მერმა, ვილი ბრაუნმა გახსნა. სოდომისტებს მისასალმებელი სიტყვით მიმართეს აშშ-ის მთავრობისა და კონგრესის წარმომადგენლებმა. მღელვარე სიტყვებით გამოვიდა აშშ-ის კონგრესის წევრი, ლესბიანელი ქალბატონი ს. სოჟორნერი.

   პარადი გახსნა წელამდე გაშიშვლებულმა 200-მა წყვილმა მოტოციკლისტმა. მათ მკერდი მყვირალა ფერებით ჰქონდათ შეღებილი, ზოგიერთს კი მუცელზე ეხატა სატანისტური ნიშნები. ლესბოსელები მიდიოდნენ ნელა, იძახდნენ თავიანთ ლოზუნგებს, ყოველი მოტოციკლის უკან მჯდომი ლესბიანელი კი მუჭა-მუჭა ყრიდა ხალხში პრეზერვატივებს და სოდომიტურ ფურცლებს.

   ლესბიანელი მოტოციკლისტების კვალდაკვალ მოდიოდა ჰომოსექ-სუალების ასევე მოტორიზებული ასობით წყვილი, ისინიც დახატულ-შეღებილნი იყვნენ, განსაკუთრებით მამრობითი სქესის „მეგობრები". მოტორიზებულ ლესბოსელებს და ჰომოსექსუალებს ველოსიპედით მოჰყვებოდა სოდომიტების კოლონა.

   ავტომობილების რამდენიმე პლატფორმით ჩაიარეს ჰომოსექსუ-ალთა სპორტული კლუბების წევრებმა, რომლებიც, 20-იანი წლების საბჭოთა კომკავშირლების მსგავსად, სპორტულ ვარჯიშებს ასრულებ-დნენ და ლოზუნგებს გაიძახოდნენ.

   დაუსრულებლად უკრავდა ხმამაღლა მუსიკა, ისმოდა სიმღერები სოდომიტური ორკესტრებისა და გუნდების შესრულებით.

   მოტოციკლებისა და ავტომობილების შემდეგ, ქუჩაში დაიძრა ქვეითი სოდომიტებისა და სხვა უმსგავსოთა მწკრივად დაწყობილი უსასრულო კოლონა.

   ჯვრების რახარუხით და შოლტების ტკაცუნით ჩაიარეს სახემო-ქუფრულმა მაზოხისტებმა და სადომაზოხისტებმა. მათ რამდენიმე ათეული მოტოციკლით მოჰყვებოდნენ ზოოფილები - მამაკაცები და ქალები, მოტოციკლის სავარძელში ყოველ მათგანს ესვა მისი საყვარელი ცხოველი, ჩვეულებრივ - ძაღლი.

   შემდეგ კვლავ გამოჩნდა სოდომიტების ქვეითთა კოლონა. ცალკე ჩაიარეს აზიელი ჰომოსექსუალების კოლონებმა - იაპონელებმა, ჩინელებმა, კორეელებმა.

   გეიებისა და ლესბოსელების კოლონების შემდეგ, იმ პირთა და ორგანიზაციათა კოლონები გამოჩნდნენ, რომლებიც სოდომიტებს მხარს უჭერდნენ. ჩაიარეს მრავალრიცხოვანმა მანქანებმა, რომლებზეც წარწერილი იყო ამერიკის სახელმწიფო, რელიგიური და კულტუ-რული დაწესებულებების მისალმებიანი სოდომიტებისადმი. განსა-კუთრებულ შთაბეჭდილებას ახდენდა მდიდრული ლიმუზინები, რომლითაც მაღალი სამთავრობო მოხელეები და უმსხვილესი კორპორაციების ხელმძღვანელები სარგებლობენ. ამ ლიმუზინებს შორის იყვნენ აშშ-ის მთავრობისა და კონგრესის წარმომადგენელთა მანქანები.

   ცალკე კოლონებად ჩაიარეს ბისექსუალებმა და ტრანსსექსუალებმა, რომელთაც კვლავ სოდომიტთა მხარდამჭერი სხვადასხვა ორგანიზა-ციები მოჰყვნენ.

   ერთ-ერთ დიდ კოლონას წინ მოუძღოდა ტრანსპარანტი წარწერით: „იუდეველები გეიებისა და ლესბოსელების მხარდასაჭერად". ისინი ასრულებდნენ ეროვნულ ცეკვებს და ყველა ებრაელს თავისთან იწვევდნენ.

   ასობით პლატფორმიან მანქანაზე, მსახიობები ასრულებდნენ მუსიკალურ ნომრებს, შემდეგ კვლავ მოდიოდნენ სოდომიტთა მხარ-დამჭერი კოლონები - ტელევიზიის მუშაკები, ფეხბურთელები, მფრი-ნავები და ა.შ.

   დინჯად მოაბიჯებდნენ ამერიკელი „მღვდელმსახურები". ყოველ ჯგუფს მოუძღოდა ტრანსპარანტი სოდომიტების მხარდამჭერი „ეკლესიის" სახელწოდებით. განსაკუთრებით მრავალრიცხოვანი გახლდათ სან-ფრანცისკოს ეპისკოპალური ეკლესიის კოლონა, რომელსაც ხელმძღვანელობს „ეპისკოპოსი" სვინგი, ანტიქრისტეს ეკლესიის, გაერთიანებული რელიგიების ორგანიზაციის შექმნის ინიციატორი. ეპისკოპალიებს მოჰყვებოდნენ ლუთერანები, ბაპტის-ტები, მეთოდისტები, უნიატები, ქალაქის ეკლესია, ევანგელისტები და სხვები. ზოგიერთს ასეთი სახის მკრეხელური ლოზუნგები მოჰქონდა: „ღმერთი - გეი", „ღმერთს ყველა თავისი შვილი უყვარს".

 

 

 

წიგნიდან „Почему погибнет Америка"  

თარგმნა ჯემალ შონიამ  

ჟურნ. „მაყვლოვანი"